In de genen...

Vandaag is Theo twintig jaar geworden! Zoals hij zelf zei: Best raar om jarig te zijn terwijl je ouders, broers en zus aan de andere kant van de wereld zijn.
We hebben gebeld. En gelukkig zijn de opa's en oma's wel in Nederland. En nog meer liefhebbende familie :) Zo had hij toch zijn feestje...
Als ik dan terug denk aan twintig jaar geleden, dan zijn de jaren voorbij gevlogen. Heel veel geluk gewenst in je nieuwe levensjaar, grote zoon!

Het zit toch wel in de genen, denk ik. Het ging met de verkoop van de kasten van een leien dakje. Ophalen was trouwens een ander verhaal, maar dit terzijde.
Toen dacht Thijs: Dat kan ik ook! Bij het uitzoeken van de spullen kwam hij zijn voetbaldoeltjes tegen. Zien er nog netjes uit, want uiteindelijk gebruikten de jongens bij het voetballen natuurlijk andere doelen. Dus heeft Thijs de boel opgezet, geconstateerd dat alle belangrijke onderdelen er nog zijn en foto's gemaakt.
Tegelijk kwam ik de strijkkralen tegen. Nu doet Ellen er af en toe nog wel iets mee, maar om ze mee naar Nederland te nemen... niet echt handig. Mag dus ook verkocht worden. Dat wilde Thijs best doen.
Ik heb hem een beetje wegwijs gemaakt op de vraagenaanbodCuracao-facebookpagina. Verder heeft hij geleerd hoe je foto's bewerkt. Hij mocht zelf de prijs bepalen. Deed dat veel te hoog (dacht ik). En zette het op facebook. Binnen vijf minuten was het weg. Meerdere mensen reageerden erop.

Thijs wilde het liefst ze dat gingen bieden, maar dat gebeurde niet. Even goed heeft hij een goeie prijs ervoor gekregen, vind ik. In de gauwigheid heeft hij ook nog zijn knikkerbaan erbij verkocht. En Ellen haar eenwieler. Echte handelaars, dat krijg je met die winkeliersgenen, denk ik.
Ze hebben met elkaar de smaak te pakken, Arjan doet inmiddels ook mee. Nu staan de Donald Duckjes op facebook. Volgende project zijn de Wapiti's. Wellicht hebben ze zich nu een beetje vergist, maar laat ze er zelf maar achter komen. Ik vind het wel vermakelijk.

Onze kasten en tafeltjes werden de eerste dagen opgehaald. Alleen één mevrouw, die het meeste gekocht had, moest eerst vervoer regelen. Dat kon ik me voorstellen, want er was een kast van 1.90 bij (breedte). Dat doe je niet zomaar even in de auto. Ze zei dat ze donderdag kon komen. Donderdag werd het vrijdag. Vrijdagavond tussen zeven en acht. Om acht uur nog niks. Om negen uur nog niet. Ik stuurde haar een berichtje: Kom je nog?
Ja, de collega van haar man moest nog komen, die zou de truck brengen. Of ze dan vanavond nog mocht komen.
Wat mij betreft: graag. Want we zaten de hele week al tegen de kasten in de kamer aan te kijken, niet echt een gezellig gezicht.

Om half elf een berichtje dat het toch niet meer ging lukken, of het dan zaterdag mocht. Grrr. Daar zit je dan de hele avond op te wachten.
Oké, maar, schreef ik terug, tussen negen en één uur. Als het om één uur niet weg is zet ik het weer op facebook. Ze had al de helft aanbetaald, dus ik wist wel dat ze het spul graag wilde hebben. Maar wij wilden het vandaag echt de deur uit hebben. Uiteraard zou ze het geld terug kunnen krijgen, liet ik haar weten.
Om elf uur had ik nog niks gehoord, vanmorgen. Nog maar eens gepolst of ze van plan was om te komen. Ja, maar dan wel vanmiddag.
O, nee, om één uur gaat het weer op facebook, zei ik.
Waarop ze om half één bij ons was, met een kleine auto. Dat ging natuurlijk nooit lukken. Wel betaalde ze nu alles. Slim, want nu was het van haar. Maar zaten wij alsnog met de zooi.
Haar partner was onderweg. Kwam van Tera Kora, was inmiddels bij Grote Berg... Wat uiteraard helemaal niet waar was. Bleek later.
Eind van het verhaal was dat ze om kwart over zes bij ons waren. Met een truck waar alles makkelijk in kon. Hè hè.
Ard had aan het begin van de middag alles op de voorporch gezet. Ik was zeker niet van plan om alles nog weer naar binnen te slepen. Dus het is maar goed dat ze gekomen is. Pfff.
Dit is zo Curaçaos, niet zeggen waar het probleem zit. Van alles beloven wat je niet waar kan maken. En dan hopen dat het goed komt. In ieder geval is dit iemand waar ik geen zaken meer mee zal doen. Al doende leert men...

heeeeel veel ruimte