Ik mis Nederland zo!!

Denk nou niet dat dat een uitspraak van mij is. Nee, het was een patiënt die dat vanmorgen tegen mij zei. Dat vind ik dan weer zo bijzonder. Zij is van geboorte Curaçaos, en Antilliaans. Maar heeft vanaf haar 7de tot voor 3 jaar terug in Nederland gewoond, gewerkt. Ik durfde niet echt te vragen waarom ze dan hierheen is gegaan. Ze vertelde dat ze werkt in de Taams-kliniek. Ze miste de Nederlandse cultuur en het Nederlandse leven. Ze kon maar niet wennen aan het leven hier. Ook sneu...
Ik vind het hier heerlijk. De zon, elke dag! Het verveelt nog nooit. Voor een deel begrijp ik wel wat ze bedoelt: gemakzucht van mensen, de criminaliteit en dat soort dingen. Alleen loop ik daar niet elke dag tegen aan. In mijn werk kun je goed afspraken maken, mensen houden zich er ook aan. Verder wonen we op Blue Bay, lekker veilig. Dan hoor je op de radio en lees je in de kranten wel van een hoop ellende, maar dat is toch anders. Daarbij, dat heb je in Nederland in de grote stad ook wel.
Dus, tja, wel grappig, dat een echte Antilliaanse zo terug verlangt naar Nederland. Dat is trouwens ook één van de redenen dat de goed opgeleide Antillianen liever in Nederland blijven. Want met al die toestanden van de Bosman-wet zou je denken dat er alleen maar criminelen richting Nederland gaan, maar dat is niet waar. Er zijn ook een heleboel positief ingestelde Curaçaoenaars die in Nederland hun studie doen en dan daar blijven hangen. Logisch... Wel jammer, want eigenlijk zijn ze hier ook zo hard nodig.
Leuk, zulke boeiende gesprekken. Verder was het niet zo druk. Het liep allemaal gesmeerd, zodat ik mooi om 12 uur weg kon. Ideaal. Eerst Ellen opgehaald en toen door naar Thijs, die bij juf-tante-Anja was. Want Ard kon niet tussendoor even weg, dinsdag zit niet in zijn systeem... dit was wel een mooie oplossing. Gelukkig was ik dus ook redelijk op tijd. Er liepen nog een heleboel kinderen op het schoolplein.

Ellen vertelde aan mij dat ze met bibberende benen en de kriebels in haar buik de toets van Papiamentu had gemaakt. Ze dacht dat het wel goed gegaan was, ze wist alles. Nu hopen dat ze ook alle accenten de goeie kant op heeft gezet.
Op naar het volgende project: een spreekbeurt over astma. Komende maandag. Dat wordt nog even hard doorwerken.

Ook Theo en Arjan waren tevreden over hun toetsen. Het zal nog wel even duren voordat ze alle cijfers hebben gekregen.
Om de stress een beetje kwijt te raken gingen ze vanmiddag skeeleren. Aangezien ik druk was met van alles en nog wat, zag ik niet wat er gebeurde. Tot ik deze foto tegenkwam. En dacht: "Nee, dit is toch niet echt??"

papa, we willen een schans bouwen...

Ik ben bang dat het wel echt was. Maar goed, ze liggen allemaal weer veilig en zonder gebroken benen in hun bed.