Zelfvertrouwen...

Vanmiddag zat Thijs mij achter de broek: mama, het zadel van mijn fiets moet omlaag, wanneer gaan we dat nou doen??
Nadat hij zelf de goeie sleutel opgezocht had, de schroef (of wat is het...) losgedraaid had en probeerde om het zadel naar beneden te draaien, ben ik hem gaan helpen. Mijn kracht is nog iets groter dan die van Thijs. Voorlopig. Samen hebben we het zadel helemaal naar beneden gekregen.
Toen liep Thijs weg met de fiets. Ik wachtte af.
En ja hoor, na een tijdje kwam hij terug bij de achterporch, waar ik zat te lezen. Hij was helemaal gelukkig, hij kon weer fietsen. Ik moest natuurlijk meteen mee om te kijken. Eerst nog voorzichtig en onzeker, maar langzaam aan steeds moediger, fietste Thijs ons pleintje rond. Een ideaal stukje om te oefenen, ongeveer het enige stukje vlakke weg in de wijde omtrek...
Een paar uur later durfde Thijs zelfs al de hele L-sectie rond te fietsen. Wow, zijn zelfvertrouwen groeide kilometers. Een heerlijk gezicht om hem zo lekker bezig te zien. Want natuurlijk ben ik een poosje op de voorporch gaan zitten, zodat ik hem bezig kon zien.

Vanmiddag laat kwam Kirsten, die de presentatie heeft gemaakt voor zondag. Met een beetje hulp van mij, nog. En later kwamen ook Herman en Anja, nog voor Thijs zijn verjaardag. Zodat we een gezellig volle tafel hadden. De frietjes waren lekker uit de schone pan. En de brownie was nog lekkerder....

En vanavond zijn we nog even bij fort Nassau geweest. Dat had Kirsten nog steeds niet gezien. Het is zo mooi in het donker als je alle lichtjes van de stad ziet!