Nog één keer...

Duiken, bijvoorbeeld. Ellen ging zaterdagmorgen met Carlos duiken. Het was haar liefste wens om nog één keer te duiken. En nu lekker diep. Net als Arjan zit het haar in de genen, denk ik. Want ze doet het zo gemakkelijk. Gaan en genieten, twaalf meter diep en een-en-vijftig minuten onder water. Ooit wil ze ook haar padi halen. En wat ze echt wil, dat krijgt ze ook voor elkaar. Dus op een dag zal ze haar padi vast hebben!

Naar de kapper. Nu ja, hier op Curaçao dan. Flink gekortwiekt, zodat ik straks fatsoenlijk in Nederland aankom...

Kring. Gisteravond hadden we voor de laatste keer kring. We hadden een mooie avond. Rianne had een heerlijke speculaastaart gebakken voor bij de koffie. We kregen spontaan een Sinterklaasgevoel.
Gelukkig was het nog niet de laatste keer dat we bij elkaar zijn, want we hebben nog een afscheidsdag gepland. Dus het afscheid stellen we nog even uit.

Deze week 'mijn' statistieken bijwerken. Morgen al weer de laatste dag van de maand mei. Elke dag vraagt er wel een collega aan me: Wanneer werk je voor het laatst?
Nog ruim twee weken, niet te geloven hoe dichtbij dat al is. Nog maar even wegduwen...

Verder lijkt het weer te veranderen. La Niña komt er aan. Vandaag hebben we een flinke bui gehad, in elk geval hier op Blue Bay. Heel fijn dat de droogte voorbij is! De voorspellingen zijn een tikkeltje... ja, wat zal ik zeggen? Minder zonnig. Voorzichtig uitgedrukt.
Nu is het altijd lastig voorspellen voor een aantal maanden, dus laten we de stand maar achteraf bekijken.
Hoe dan ook, het voelt nu koeler. De douche was erg frisjes, na de regen. En elke dag een buitje is heel goed voor de tuin, zullen we maar denken.
Verder kan ik beter de was op een rekje ophangen en overdekt wegzetten :)

Het einde nadert

Het einde nadert. In elk geval van mijn leven op Curaçao. En dat betekent dat ik ook een einde ga maken aan deze blog. Dat besluit heb ik gisteren genomen.
Alles bij elkaar is dit een hele verhalenbundel geworden. Wat ik niet verwacht had toen ik er aan begon. Als ik de eerste verhalen weer lees dan weet ik weer hoe het was, die eerste tijd op Curaçao.
De eerste keer stroomuitval, bijvoorbeeld. Hoe verbaasd was ik en waren de kinderen met mij. Stroomuitval? Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Ik had geen idee wat ik moest doen. En hoe lang het zou duren.
Nu draaien we onze hand niet meer om voor zoiets. Trouwens, we mogen hier op Blue Bay zeker niet klagen, want er zijn wijken waar er veel en veel vaker stroomuitval is.
Wat je dan moet doen? Gewoon wachten tot de stroom er weer op gaat.

Er was ons verteld dat er twee volle gasflessen waren bij het huis waar we de eerste maanden gewoond hebben, dus wij maakten ons nergens zorgen over. Totdat bleek dat de gasfles leeg was.... en de andere ook. Ai, wat nu? Nieuwe bestellen en dan komen ze het brengen.
Jawel, als er gas is en als er flessen zijn. Het kan een paar weken duren, of een paar maanden.
Dus nu bestellen we een gasfles zodra er eentje leeg is. Want het is niet handig om zonder gas te zitten. We hebben het ervaren. Dan moet je je behelpen met rijst uit de rijstkoker, wraps (wat een straf...) soep uit een zakje met water uit de waterkoker. En brood, veel brood. Het kan best...
Tegenwoordig heeft Curgas een serie nieuwe grote gasflessen erbij en gaat het beter. Over het algemeen hoeft niemand lang te wachten op een nieuwe fles. Tenzij er geen gas is omdat de Isla problemen heeft.
Wat zal het vreemd zijn om in Nederland weer gewoon een gasleiding te hebben en nooit meer na te hoeven denken of er nog genoeg gas is.

De bouw van ons eigen huis, ook dat eerste jaar. De werklui die de ene dag wel kwamen en de andere niet. Je wist het nooit van te voren. Toen de verhuizing, terwijl de binnendeuren nog niet eens hingen, geen toilet in huis. Het was een soort van kamperen. Alhoewel, dat ook weer niet, want de keuken was er wel in. Met een heerlijk groot fornuis. Wat zal ik dat missen! In elk geval heb ik daar heel veel plezier van gehad. Regelmatig staat mijn fornuis vol pannen of kook ik weer eens vijf liter soep, of nog meer. En dat terwijl ik niet eens een kookliefhebber ben. Wel ben ik een gezelligheidsliefhebber. Daarom hebben we vaak gasten die blijven eten.
Zondagavond is er nog een keer kring bij ons. Ga ik pasta koken in twee varianten: gewone en eentje met tonijn! Heerlijk, nu al zin in.

Dan de eerste tijd dat de kinderen naar school gingen. In uniform. Ook dat was even wennen.
Nu hebben Ellen en Thijs het er over: straks mogen we in 'vrije kleding' naar school. Terwijl we niet eens jarig zijn! Ja, na vijf jaar ben je wel helemaal gewend aan uniform. Eerlijk gezegd heb ik het altijd wel een goed idee gevonden. Nooit gezeur 's morgens. Het was alleen wel altijd opletten dat ze allemaal elke dag weer een schone polo hadden. En dat de spijkerbroek donkerblauw genoeg was. Dat de sokken boven de schoenen uitkwamen.

Thijs in groep 3 bij juf Marlin

Al die dingen die nu zo normaal zijn, zullen we straks weer met andere ogen bekijken. Wie weet ga ik het allemaal in een boekvorm gieten. Het kriebelt wel, al heel lang.
Deze laatste weken hier blog ik nog even door, al zal ik er niet elke dag tijd voor hebben. Schrijven, het is echt mijn hobby.

Prayer en fasting

In ons ziekenhuis hebben we deze week gebedsweek. Ik heb wel de Spaanstalige en de Papiamentstalige versie van de overdenkingen gekregen, maar in mijn eentje 's morgens komt daar niet zo heel veel van.
Maar vanmorgen was er een ontbijt van het ziekenhuis. Werd door een collega bij mij op Damacor gebracht. Dat is dan wel heel lief.
Er zat een kaartje op: Prayer en fasting.
Nu zit ons Woordenboek Engels al ingepakt. Ik weet niet zeker wat 'fasting' betekent, maar ik heb het vermoeden dat het iets is als 'vasten'. Dat denk ik omdat we dagelijks de test 'glucose fasting' invoeren, vele malen. Dat is dan de nuchtere glucose. Vandaar. Als het niet zo is, laat het me weten.
Het grappige aan het geheel is dat het een plastic verpakking was met de heerlijkste dingen. Wat bepaald niet met vasten te maken had. Zoals een soort pastechi met eivulling, een wrap met tuna en groenten, een bolletje met kaas, een gekookt eitje, een kiwi en twee zandkoekjes met hagelslag erop gebakken.
Het was verrukkelijk! Ik heb daar heerlijk in mijn uppie zitten smullen. Een flinke mok thee erbij. Er kwamen net geen patiënten...
Als je om zes uur eet in de ochtend, dan heb je om half tien best weer trek. Natuurlijk heb ik het één en ander aan lekkers bewaard voor Ellen en Thijs. Alleen had Thijs net de verjaardagen gevierd van twee klasgenootjes met de nodige lekkernijen. Die had geen trek meer.

Yessss

Vanmorgen, toen ik wakker werd, zag ik de mail binnenkomen van het Sint Jansdal. Met bibberende benen en kriebels in mijn buik heb ik hem geopend. Je weet tenslotte maar nooit...
Gelukkig was het goed nieuws! Ik ben aangenomen voor de functie van Laborant op de buitenposten. Een flexer, dat wel. Maar hoe dan ook ben ik hier ontzettend blij mee. Hoe het dan in de toekomst gaat, zien we dan wel weer.
Toen ik vijf jaar geleden afscheid nam, hoopte ik al om ooit weer in dienst te komen van het Sint Jansdal. En zie hier!

zoooo leuk, al die reacties op facebook!

Later op de dag kon ik het nog steeds niet echt geloven. Nadat ik nog een paar keer de mail doorgelezen heb geloofde ik het serieus.
Mijn leven maakt rare bochten, maar het komt wel goed.

Nu heb ik net een paar adressen doorgekregen waar ik voor woonruimte en/of andere relevantie informatie terecht kan.
Ook dat zal goedkomen...

Gewoon?

Een gewone maandag. Nog drie te gaan...
Het was gezellig druk, op mijn prikpoli. Althans, de eerste helft van de ochtend. Een patiënt moest twee keer terug komen voor de controle van zijn bloedsuiker. Iemand met een hoop humor. Zo leuk is dat, daar geniet ik echt van. Samen lachen, heel gezond.

Verder zijn we op zoek naar hoe je een huis toegewezen kunt krijgen. Hoe ingewikkeld kan het zijn... Want, om een huis toegewezen te krijgen moet je een bewijs van je inkomen laten zien. Op zich logisch. Maar om genoeg inkomen te krijgen moet ik wel een uitkering aanvragen. En om een uitkering aan te vragen moet ik ingeschreven staan bij de Burgerlijke Stand in Nederland. En om me in te schrijven moet ik wel een woonadres hebben. Soort van kip-en-ei-verhaal.
Dus ik zal creatief moeten zijn en ergens in moeten stappen in het kip-en-ei-verhaal.
Gelukkig heeft Billy me gisteren net verzekerd dat ik dat wel kan.
Het is eigenlijk net als met het bovenste stukje: je wordt vrolijk omdat je lacht en omdat je lacht wordt je vrolijk.

misschien is het zwaar om bij de top te komen, maar als je je doel bereikt hebt kun je genieten van het uitzicht

Uitdagingen maken je creatief en vindingrijk. Creativiteit zorgt er voor dat je uitdagingen aangaat en overwint.

Toen las ik vanmorgen ook nog eens de blog van Zussenliefde (een aanrader!) waarin stond: Ik vermag alle dingen, in Hem die mij kracht geeft.
Precies, zo is het.
De hele dag had ik dat lied in mijn hoofd. Soms is dat verschrikkelijk irritant, maar in dit geval werd ik steeds weer herinnerd aan het feit dat ik het allemaal niet zelf op hoef te lossen.
Ik doe mijn best, God doet de rest.

Een gewone maandag, maar eigenlijk ook heel bijzonder.

Goed geschoten

Na de kerkdienst van vanmorgen hebben we een gezellige ochtend gehad. Ellen en Thijs hadden Target, ook één van de laatste keren...
Wij zijn, met Sanne, onze gast, naar huis gegaan. Waar we verder hebben koffiegedronken en plannen gemaakt voor de middag.
Het zou leuk zijn om te gaan kajakken, hadden we allemaal wel zin in. Maar helaas waren de kajaks niet beschikbaar. Dus tijd voor plan B. Dat was de Jack Eversberg op. Helaas, toen puntje bij paaltje kwam hadden de kids daar echt geen zin in. Tja, ze zijn de laatste tijd al een paar keer geweest. Ik hoop dat ik nog een keer bovenop kom voordat we naar Nederland gaan...

Toen haalde Ard de luchtbuks van Theo te voorschijn. De pallets waren bijna op, ze moesten eerlijk delen met elkaar. Zelfs Thijs kwam erbij.
Ard schoot de eerste drie allemaal raak. Sanne moest er even inkomen, net als Arjan. Maar uiteindelijk hadden ze allemaal evenveel punten. Thijs, die tot vandaag nog niet eens de buks aan durfde raken, schoot bij zijn tweede poging het balletje van de drijver. Gejuich alom.
Sorry, Theo, pallets zijn nu op. Maar we hebben een hoop lol gehad.

bezigheden binnen- en buitenshuis

Vanmorgen zag ik het al: een kleine pega-pega zat op het verkeerde moment op de verkeerde plek. Met als gevolg dat hij geplet was tussen de deur en de deurpost op Thijs zijn kamer. Arm beestje, arme Thijs. Hij heeft hem met liefde en compassie voorzichtig in een theedoek gepakt en daarna begraven in de tuin. Zonder theedoek....

Daarna heeft hij met gepaste tegenzin blaadjes geraapt in de tuin. Tja, je moet wat doen om de boel netjes te houden.
Gelukkig had hij vanmiddag een feestje, dat houdt het leuk. Ze gingen naar de Movies. Omdat het daar altijd berekoud is zei ik tegen Thijs dat hij andere kleren aan moest gaan doen. Even later hoorde ik hem roepen: Mam!!!!! Al mijn broeken zijn gekrimpt.
Het is zo'n lekker jochie. De sterke werkwoorden zijn aan hem niet besteed. Hij vervoegt consequent alles op dezelfde manier.

daarna zag het er zo uit...

Maar uiteindelijk vond hij nog wel een broek die hem paste. Voor de zekerheid heeft hij ook nog een trui meegenomen, zijn nieuwe. Om half zeven konden we hem weer ophalen bij de Pizza Hut. Was een gezellig feestje geweest, met vijf vriendjes. De tijd is een beetje voorbij dat de hele klas werd uitgenodigd.

plus twee broertjes, die niet mee naar binnen gingen. Wel stoer, die vijf jongens samen.

Ard is druk geweest met hekjes lakken, in de afgelopen week. Ziet er weer strak uit. Verder heeft hij onkruid gespoten. Niet dat het zo hard gaat, met het onkruid. Zolang het droog is groeit het bijna niet. Maar de laatste dagen heeft het af en toe wat geregend. En al die kleine beetjes zorgen er dan wel voor dat de groene sprietjes weer boven komen.

dit is de woestijnroos, die bloeit en bloeit en bloeit

Donderdag had ik een sollicitatiegesprek. Was erg leuk. Wat fijn toch dat er zulke mogelijkheden zijn.

donderdagochtend, zeven uur, ik zat er klaar voor

Komende week hoor ik er meer van. Dat wordt dus nog even spannend.
Tja, en dan nog steeds op zoek naar woonruimte. Ik sta nu ingeschreven. Wie weet, helpt het.

Met dat alles komt de terugreis steeds dichterbij. Het gevoel van afscheid nemen wordt steeds sterker. Nog één keer beamen, bijvoorbeeld. En, bedacht ik me, hoeveel donderdagen heb ik nog om mensen bij langs te gaan? Niet veel... De komende donderdag hopen we afscheid te nemen van de kinderpsychiater, Karin Hermans. We hebben goede jaren gehad bij haar. Ellen heeft iets leuks voor haar gemaakt, dat gaat ze dan geven.

Het heeft even geduurd, maar we hebben weer muizen op visite. Ook in het appartement. Onze gasten vonden een muisje in de muizenval... dat leverde enig gegil op. En een leuk filmpje :)
Daarna hebben ze muis én muizenval in één keer weggegooid. Nu blijkt dat er meer mensen last hebben van muizen, er was geen muizenval meer te krijgen, hier in de buurt. Dus hebben we iets anders lekkers voor ze klaarstaan. Zien of dat ook werkt.

Proeven

Zoals Arjan van alles op technisch gebied proeft en beproeft, zo gaat Ellen op kookgebied proeven nemen.
Gister had ze bedacht dat ze ijs wilde maken. Daar was ik niet direct heel enthousiast over, omdat ik dacht dat dat niet zo makkelijk was.
Daarom moest ze mij eerst een recept laten zien, zodat ik een beetje kon inschatten of dat zou gaan lukken. Een half uurtje later had ze een simpel recept met filmpje opgezocht. En ging ze mee naar de Centrum.
Gecondenseerde melk en slagroom en een chocoladereep, vanille extract had ik nog wel in de koelkast.

Ze moest tien minuten mixen. Dat deed ze vol toewijding. Ze kreeg zelf al wel de indruk dat het niet helemaal goed kwam. Uiteindelijk werd het in de vriezer gezet en moesten we afwachten.
Nee, het was niet wat je je bij ijs voorstelt, zal ik maar zeggen. Volgens mij is de slagroom te lang geklopt. Even goed smaakt het wel, alleen een beetje hard en een beetje klonterig, niet echt romig.
Nu ja, het is best goed om dingen te proberen. Van je fouten kun je leren. En inderdaad, het is best lastig om zelf ijs te maken.
Gelukkig hadden we er niet echt op gerekend dat we ijs als toetje hadden....

Vandaag gingen Ellen haar EFO toetsen weer verder. Ze kreeg onder andere het woord: proeft :) bij spelling.

Voorlopig zit ik weer op mijn plekje op Damacor. Mijn collega, met wie ik daar meestal samenwerk, zit in de lappenmand: ze heeft haar voet gestoten aan een balk en daarbij haar teen gebroken. Gister heeft ze geprobeerd om te werken, maar dat ging natuurlijk niet. Nu mag ze een maand niet werken, de teen moet eerst genezen. Een flinke beproeving...
Ook voor mijn leidinggevende, want het is de tweede collega die langdurig ziek is. Ja, dat wordt nog even hard werken, deze laatste weken.

Ook Thijs moet nog even hard werken. Hij kwam, zwaar gefrustreerd, in de auto, vanmiddag. Vijf bladzijden sommen, twee bladen taal. Vooral de herhalingen van rekenen vindt hij vreselijk. Als je het al gemakkelijk vindt, waarom moet je dan ook nog alles herhalen?
Om het frustratieniveau enigszins te laten zakken heb ik alles samen met hem gedaan. Want het opschrijven is ook nog eens een bron van frustratie. En zo hebben we gezellig samen de schouders eronder gezet.

Vervolgens voorzag ik voor morgen nieuwe ellende, want er stond ook nogal wat voor donderdag op de planning. Het leek mij verstandig om in elk geval iets daarvan te doen.
Nieuwe tranen, maar uiteindelijk hebben we daar ook meer dan de helft van gedaan. Daarna was Thijs wel opgelucht dat een deel van de rijstebrijberg al was verdwenen. Soms is het goed om vervelende dingen niet uit te stellen.... maar ook dat moet je leren.

Rijk

Vandaag vierden we het Pinksterfeest. Alhoewel, vieren is misschien een beetje te veel gezegd. Het komt meer neer op herdenken. In elk geval hebben we er thuis en in de kerk bij stil gestaan dat de Heilige Geest naar ons toe is gekomen. Dat Jezus ons na zijn hemelvaart niet alleen achter heeft gelaten. Dat zijn Geest in ons werkt, bij ons is, dat we de Geest aan het werk zien, in ons en om ons heen. Daarin ervaren we wel de rijkdom van het geloof.

Vanmorgen hebben we hier Open Huis gehad. Iedereen is dan welkom, in dit geval bij ons thuis, die zin heeft in een praatje, contact, gezelligheid. Ik had gister al heel enthousiast een grote pan kippensoep gekookt. Want het is niet leuk om dan een poos in de keuken te staan en je gasten aan elkaar over te laten. Eerst had ik bedacht dat ik dan kipfilets zou halen, maar je zult altijd zien, die zijn er dan net niet in de Centrum. En een hele kip is wel iets meer werk. Vandaar, gisteravond gekookt en geplukt. Soep afgekoeld en in de koelkast geparkeerd.
Zo kon ik vanmorgen meegenieten van de koffie, de gesprekken en de gezelligheid.
Ellen hadden we ingehuurd voor kinderoppas. Ze had de doos met pop en kleertjes van de zolder gehaald en vermaakte daar de kleine meisjes én jongetjes mee.

Tenslotte hadden we vanavond kring. Bij Herman en Anja. We hebben heerlijk gegeten van de gehakttaart! Vervolgens hebben we doorgepraat over de gelijkenis van de wijze man die zijn huis op de rots bouwde en de dwaas die zijn huis op het zand bouwde.
We kwamen er op uit, na een lang gesprek, dat we zo rijk zijn met de mogelijkheid om in vrijheid bij elkaar te komen, over de Bijbel te praten, samen met elkaar te eten en elkaar op te bouwen in het geloof.
Ik weet zeker dat dit één van de dingen is die ik het meest zal missen: de kring, de gesprekken, het vertrouwen in elkaar.
Daarom had ik nog een paar leuke foto's gemaakt. Alleen heb ik mijn fototoestel bij Herman en Anja vergeten... helaas, geen foto's bij de blog.

Van alles opgelost...

Bij alle feestelijkheden van gister was ik nog vergeten om te vertellen dat de wasmachine het begeven had. Gezien de frequentie waarmee ik dat ding gebruik is dat een regelrechte ramp. Natuurlijk kwam de ellende niet zomaar uit de lucht vallen. Al een tijdje maakte hij nogal kabaal bij het centrifugeren. Tja, en dan is het op een dag gebeurd.
Gelukkig zit Ard op een school met veel dames en zo was het een koud kunstje om een wasmachine-mannetje op te sporen. Tot mijn verbazing een Nederlandse man. Met het uiterlijk van een kantoorbediende. Even goed heeft hij echt verstand van zaken wat wasmachines betreft. Hij had snel bekeken dat de motor afgebroken was. En ook de schokdempers werkten niet meer.
Nee, dat verbaasde mij niet. Ik was gemiddeld zeker twee wassen op een dag. Met heel veel lakens en badhanddoeken. Die maken de was erg zwaar.
De man was niet voor één gat te vangen, hij bedacht een oplossing. De motor met langere bouten muurvast zetten. Dan is het probleem van de schokdempers nog niet opgelost, maar kan ik wel weer wassen. De bouten moest hij vandaag eerst gaan kopen. Hij beloofde gisteren om vandaag terug te komen.
Alleen, toen hij om kwart voor zeven er nog niet was, had ik de hoop al opgegeven en zat ik allerlei oplossingen te verzinnen voor die berg wasgoed die zich in twee dagen al opgehoopt had.
Gelukkig heeft iemand in de buurt mijn witte was, die dus kletsnat in de machine zat maar niet gewassen was, voor mij gewassen en gedroogd, vandaag. Ik kon het zo ophalen, het rook verrukkelijk en het was ook nog eens netjes opgevouwen. Wat een luxe!
Tegen zeven uur was mijn wasmachineman toch nog gekomen. En inmiddels draait de machine weer. Daar kan ik dan zo blij van worden. Want ik ben erg dankbaar dat Tine mijn was gedaan heeft, maar om nu al die wassen weg te brengen.... nee, dat toch liever niet. Nu stop ik de machine iets minder vol en zal het voorlopig wel weer gaan.

En dan nog een stoere actie van mij. Echt, ik had niet gedacht dat ik dat ooit zou durven. Maar ik heb in de Pick-Up gereden. Ard moest gelijk van school door naar Hato, naar Bonaire. Ja, als je tickets krijgt, kun je niet al te kritisch zijn op de tijd die ze bespreken.
Dat betekende dat de Pick-Up op Hato stond en dat die naar huis gereden moest worden. Dus ik ben samen met Sanne, gast van ons, er naar toe gereden. Met knikkende knieën in de auto gestapt. Sanne bood wel aan om de Pick-Up te rijden, maar dat vond ik ook te gek. Het duurde even voordat ik de auto gestart kreeg, (het is én een diesel én geen automaat...) maar het is goed gekomen. Voor de zoveelste keer was ik blij dat we zo dichtbij Hato wonen. Je zal helemaal naar Santa Catharina moeten...

Tenslotte heb ik vanmiddag, voor alle enerverende acties, al de presentatie voor zondag gemaakt. Wat een rust als dat voor vrijdagavond al klaar is! Sjonge, echt helemaal af. Tenzij... nu ja, misschien nog een beetje presentatie voor de preek erin.

Dus heb ik vanavond lekker met Thijs spelletjes zitten doen. Zo waar heb ik Keltis van hem gewonnen, dat gebeurt bijna nooit. Thijs kan heel goed risico's inschatten en de juiste keuzes maken. Ik ben vaak veel te voorzichtig. Even goed heeft Thijs gewonnen met Stratego, kaartspel. Dat is echt een heel leuke variant op het gewone Stratego-spel. Thijs vindt nog steeds dat er meer geluk bij komt kijken dan strategisch inzicht... dan heeft hij vaak geluk.

Klein feestje

Klein feestje voor mij, vanmorgen. Ik kreeg bericht dat ik een gesprek heb bij het Sint Jansdal, voor een vacature bij het Lab. Een functie die precies bij mij past, het werk dat ik ooit in Zeewolde al deed. Hier ook drie jaar heb gedaan. En dan ook nog in het ziekenhuis waar ik heel graag weer wil werken. Wat ben ik hier blij mee! Gaat natuurlijk nog wel even spannend worden, maar tot zover ben ik in elk geval al gekomen.

Ard viert een feestje, want hij mag, onverwacht, weer naar Bonaire voor de Sea Turtles en nog wat andere zaken.

Thijs vond het vanmiddag zeker geen tijd voor een feestje. Hij is geen vriendjes met de juf, want zij had een enorme hoeveelheid huiswerk opgegeven. Vandaag, voor morgen. Er is een klasse-app en die ontplofte vanmiddag bijna. Thijs was dus niet de enige die verontwaardigd was.
Ik heb hem een tikkeltje geholpen bij het maken van een samenvatting van aardrijkskunde. Met dat hij het zelf niet hoefde te schrijven werd het voor hem al heel anders. Want het onderwerp, Scandinavië, ijstijden, bosbouw en dergelijke, boeide hem bijzonder. Ik heb hem verteld wat hunebedden zijn, waar die zijn en dat je daar gewoon naar toe kunt gaan.
Dus, opa en oma, ik denk dat we maar eens een bezoekje in Drenthe moeten doen aan de hunebedden, deze zomer.
Thijs vroeg aan Arjan: Zou jij wel onder een hunebed begraven willen worden?
Arjan keek hem aan of hij het in Keulen hoorde donderen. Hoe kom je daar nou bij??
Ik wel, zei Thijs. Dat die stenen er nog zijn, van zo lang geleden al... Net als Theo heeft hij wel wat met geschiedenis.
Daarna moesten de sommen nog, die hij snel-snel van het bord had moeten overschrijven. Ik vrees dat er alleen al bij het overschrijven de nodige fouten zijn gemaakt. Maar zo lang hij tienen haalt op de toetsen komt het wel goed.

Thijs zijn feestje kwam vanavond. Hij lag net een poosje in bed en toen... ploep... gingen alle lichten uit. Stroomuitval. Dus de fan ging ook uit, dus vond Thijs dat een reden om weer uit bed te komen. Ellen stond onder de douche, die dacht dat er iemand grappig wilde zijn door het licht uit de doen.
Maar nee, dit kwam ergens anders vandaan.
Even later zaten we met kaarslicht en breeklicht op de voorporch, gezellig met z'n allen koffie en thee te drinken. Thijs en Ellen vonden dat ze zonder fan echt, echt niet naar bed konden. Veel te warm...
Nu ja, zo lang het niet elke avond gebeurt moet het kunnen, zo'n feestje...

De laatste keer...

Dit zijn van die weken van 'de laatste keer'. De laatste keer een telefoonkaartje gekocht, bijvoorbeeld. Tenminste, dat hoop ik dan. Ik bel niet veel, doe met vijfentwintig gulden twee maanden. Het meeste gaat toch via facebook, WhatsApp, mail en dergelijke. Alleen als ik onderweg ben, en geen internet heb, dan is bellen wel eens handig. Of sms-en.
Nu denk ik er over om morgen eens naar de woningbouwvereniging in Ermelo/Harderwijk te bellen. Ik heb me ingeschreven, maar nog niks gehoord. Hiervandaan bellen is in de eerste plaats lastig vanwege het tijdsverschil, en in de tweede plaats een kostbare geschiedenis. Zo heb ik ook wel eens de Belastingdienst in Nederland gebeld. Dan ben je in no time door je geld heen. In dat geval zou het wel eens nodig kunnen zijn dat ik nog een keer een laatste telefoonkaartje moet gaan kopen.

Vorige week had ik alle statistieken weer ingevuld op mijn werk. Nu nog één keer, de eerste week van juni... Dan moet ik een collega in gaan werken daarvoor. Gelukkig voor haar heb ik er wel een meer logisch geheel van gemaakt, maar toch, het blijft een hele klus. Waarbij je ook nog de medewerking van collega's moet zien te krijgen. Die moeten hun lijstje invullen, ergens tussen hun gewone werkzaamheden door. Ik vind het wel een uitdaging om ze te motiveren om het snel te doen, zodat ik alles, het liefst voor de vierde van de maand, in de computer kan zetten.
Wij hebben al eens een compliment gehad dat we, als Lab, elke maand zo vlot onze gegevens inleveren. Dat is dan toch leuk!

Vandaag is Ellen begonnen aan haar laatste EFO :) Ze is vol goede moed en vol zelfvertrouwen. Ze heeft het gevoel dat ze het goed gedaan heeft, vandaag: Papiaments. Morgen nog een keer en dan vrijdag Nederlands en rekenen. Ook daar heeft ze geen zenuwen voor.
Ik kan nog buikpijn krijgen als ik denk aan vorig jaar. Dat we dachten dat ze aan haar laatste dagen op de basisschool bezig was. Met de klapper bij de uitslag: nog een jaar. Nee, dat was zeker geen leuke ervaring. Hoe dan ook weten we dat ze nu echt aan het einde van haar basisschooltijd is.
Ook al was niet alles leuk, dit jaar, ze is wel heel erg gegroeid in haar ontwikkeling. En dat neemt ze mee haar leven in! Gelukkig ervaart ze dat zelf ook.

Moederdag

Gisteravond had Thijs al geïnventariseerd wat voor ontbijt ik graag wilde. Ik mocht mijn bestelling opgeven. Twee crackertjes met jam, juice en thee. Voor mij het ultieme genieten: ontbijt op bed. Het gebeurt nooit, dus tegen dat het moederdag is geef ik een paar ondubbelzinnige hints. Het werkt.
Overigens vertelde Thijs me dat hij ook heel graag ontbijt op bed wil. Lastig puntje is dat hij altijd al om een uur of zes uit bed is, en ik niet in het weekend.
Zo hoorde ik vanmorgen om zeven over zes al gerinkel van bordjes en de koelkastdeur. Ik dacht: dat wordt een vroeg ontbijtje of sloffe crackertjes. Maar kennelijk ben ik weer in slaap gevallen. Want om tien voor zeven ging de wekker en schrok ik wakker.
Thijs bleek ik de kamer te zitten en had gewacht op enig teken van leven van onze kant. Onmiddellijk kwam hij in actie. De thee moest nog gezet en de crackertjes gesmeerd, anders werden ze zacht, zei Thijs. Kwam dus helemaal goed. Ard heeft hem nog een handje geholpen. En zo heb ik genoten van mijn ontbijt op bed.
In alle rust, want ik hoefde niet te beamen, Ard hoefde niet te zingen, dus konden we op ons gemak richting kerk.
Ellen is ook weer thuis, na haar logeerpartij. Die heeft een paar dagen genoten van onverdeelde aandacht bij oom Herman en tante Anja.
Van Ellen kreeg ik een kunstwerk, moet nog even gelamineerd worden. Met een heel lief briefje erbij. Dat zal ik voor altijd bewaren. Als we dan weer eens botsen, tenslotte gebeurt dat best wel eens met een dochter in de puberteit, dan hoef ik daar maar even naar te kijken om te weten hoeveel ze van mij houdt.

Moederdag is ook gemis. Van een moeder die negenduizend kilometer verderop woont... alhoewel ik dat gemis niet alleen op moederdag voel. Ik zie er erg naar uit om mijn ouders straks weer in levende lijve te zien!
Gemis van Theo. De consequentie van een kind dat volwassen wordt en zijn eigen weg gaat. Het hoort bij het leven en dat is goed.
En het gemis van onze Femke, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Juist op moederdag, op haar verjaardag en haar sterfdag zijn het gemis extra voelbaar. Ik kan niet even appen of skypen zoals met Theo.
Nu heb ik pas het boek 'Deadline' van Randy Alcorn weer gelezen. Daarin beschrijft hij situaties vanuit de hemel. Zoals hij zelf achterin het boek zegt: buitenbijbels, maar niet onbijbels. Ik vind er in elk geval veel troost en bemoediging in. Vooral in het idee dat mensen vanuit de hemel ook naar de aarde kunnen kijken, hoe ze situaties ervaren in de aanwezigheid van God en van Jezus. Het is bijzonder om er op die manier tegenaan te kijken. Misschien, wellicht, is het heel anders, maar dan zal het alleen maar nog mooier en beter zijn. Wat hebben we een geweldige toekomst voor ons!

Oververhit

Op facebook is te zien dat het in Nederland prachtig weer is. Ik zag al foto's voorbij komen van fris-groene weilanden met rood-bonte koeien.
Theo stuurde een app-je met de mededeling dat het vijfentwintig graden is. Wat hem betreft mag het de rest van de zomer zo blijven.
Ondertussen wordt hier gezucht en gesteund van de hitte. Gelukkig waait het nog wel lekker. De ene dag iets meer dan de andere, maar toch. Het is wel al tweeëndertig graden. Dat is dan de echte temperatuur. De gevoelstemperatuur ligt daar nog een stukje boven.
Zo lang ik in het ziekenhuis bezig ben, lekker in de airco, heb ik nergens last van. Zelfs als het zo druk is als vanmorgen... (vakantie??  met z'n allen naar het lab!) maakt het niet uit. Maar als je dan de deur uitstapt dan krijg je een klap in je gezicht. Allemensen, wat een hitte.
Toen stond er op de site van de meteo: droogte houdt nog drie maanden aan. Dan pas is er weer kans op regen van betekenis. Kans op...

Het heeft te maken met El Niño. De passaatwind die te zwak is, het warme zeewater niet wegvoert van Peru naar Indonesië. En dan vervolgens allerlei andere effecten veroorzaakt. Waaronder dus de droogte hier. Dit kunnen ze goed voorspellen, want zo net kwam ik een artikel tegen van 29 augustus vorig jaar waarin stond dat de droogte en warmte aanblijven tot april 2016. Hebben we natuurlijk wel twee keer flinke hoosbuien gehad in november vorig jaar. Maar dat brengt het gemiddelde van de neerslag niet op normaal niveau.

Dat app-te ik naar Theo. Waarop Ellen reageerde met 'oke'. En ik haar erop attendeerde dat zij er nog maar zes weken last van heeft. Daarop schreef Ellen 'dat schild'. Toen kon ik haar niet meer volgen.
Wat had dit met schildpadden te maken? Ik scrolde naar boven. Had ik iets gemist? Ik kon het niet vinden.
Bleek even later dat ze bedoelde 'dat scheelt'.
Dat deed me denken aan lang geleden, Ellen was zo'n anderhalf jaar. Een vrolijk, energiek kind. Die wel hield van grapjes, zo klein als ze was. Bijvoorbeeld scheel-kijken. Zat ze gekke bekken te trekken in de kinderstoel en zeiden wij: Ellen, kijk eens scheel? Dan hield ze haar koppie schuin en draaide haar oogjes helemaal weg.
Op een dag had ik het over de schil van een appel. Ging Ellen ook scheel kijken. Zij hoorde het verschil niet.
En zo kan het dus nu nog gebeuren dat ze schild en scheelt door elkaar haalt. Maar ze kijkt niet meer scheel...

De jongens, Daniël logeert een nachtje bij ons, gingen vanmiddag een rondje zwembaden doen op het park. Klein beetje illegaal, maar het is een sport voor ze om dan naderhand te kiezen wat het mooiste zwembad is. Toen ze weer thuiskwamen puften ze van de hitte en even later lag Thijs op apegapen op zijn bed. Hoofdpijn, moe, oververhit...
Hij heeft een paracetamol genomen en ik heb een koelelement in een theedoek op zijn rug gelegd. In no time was hij in slaap. Daarna was hij bijna niet meer wakker te krijgen. Ik twijfelde nog of ik hem de hele nacht door zou laten slapen, maar dat leek me toch niet zo'n goed idee. Hij zou vast halverwege wakker worden van de dorst en honger. Het kostte wel wat moeite, maar hij heeft uiteindelijk gesmuld van de nasi, dus toch goed gedaan.

Bedankt!

Al heel lang geleden had Ellen bedacht dat ze een taart wilde maken voor tante Anja, als dank voor zoveel uren reken-hulp. Ze heeft daarbij de hulp ingeroepen van Rianne, kampioen taartenbakker, uit onze kring van de kerk.
Gisteren was het dan zover. Een heel mooie taart was het resultaat.

En vandaag ging Ellen, na de kerkdienst op Hòfi Korsou, logeren bij oom Herman en tante Anja. Met de taart in de koelbox. Koelbox op z'n kant, anders paste het niet.
https://www.facebook.com/anjadeboervis/videos/938556309593175/

Wat een verrassing. Zo leuk dat Ellen het allemaal zelf regelt: de taart, de hulp, de logeerpartij. Alles perfect gepland. Ik hoef ook niks in te pakken, ze heeft het prima voor elkaar. Heel makkelijk, zo zelfstandig...

De kerkdienst was fijn. Met elkaar, Nederlands- en Papiamentstalig er bij stilstaan dat Jezus naar de hemel is gegaan en waarom. En daarna gezellig met elkaar koffiedrinken en eten.

Daarna heb je nog zo'n zondags gevoel. Maar omdat het toch geen zondag was heb ik me nog even op de ramen van het appartement gestort. Die zijn bijna schoon voor onze nieuwe gasten...

Overigens was het gister ook prima gegaan. Onze splinternieuwe collega is een geweldige aanwinst. Ziet het werk onmiddellijk, pakt het op en snapt wat de bedoeling is. Echt een lot uit de loterij, of eigenlijk verhoring op gebed...
Morgen mag ik weer een dagje in 'mijn' ziekenhuis op Damacor werken, daar verheug ik me erg op. En volgende week? Dat is nog een verrassing.

Kriebels

Met lichtelijk de kriebels in mijn buik ging ik vanmorgen aan het werk. Ruim op tijd was ik aanwezig. Niets aan het toeval overlaten...
Omdat het vakantie is zijn er minder patiënten in het ziekenhuis, dus dat scheelt weer. Konden we rustig opstarten. Tot onze verrassing stond er een nieuwe collega voor de balie. Er was iets een tikkeltje verkeerd gegaan in de communicatie. We hebben niet verder uitgezocht waar het probleem lag, ik heb haar gewoon op sleeptouw genomen. Een leuke meid, daar ga ik het wel mee rooien, de komende zes weken.
Nadat we met elkaar de dag waren begonnen met bidden en Bijbelstudie heb ik haar de dagelijkse gang van zaken verteld. Daar was ik net mee klaar toen we te horen kregen dat we een 'breakfast' op konden halen. Cadeautje van het ziekenhuis, vanwege Dag van de Arbeid.
Omdat de andere collega's veel te druk waren met opstarten zijn Stephanie en ik samen gegaan. Bleek dat het compleet met speech en zang en meditatie was. Dat vind ik altijd genieten, dit soort activiteiten. Kan me niet voorstellen dat dit in een Nederlands ziekenhuis zo gebeurt.
Alle heerlijkheden die we daarna kregen zaten in een plastic bakje, per persoon verpakt, met daarbij een bakje yoghurt (altijd een traktatie hier), een cup juice en een kop soep. En dat voor tien uur 's ochtends...  Niet een zielig dunne bouillon, nee: soepgroente, met meer groente dan soep. Terwijl ik ook al een compleet ontbijt naar binnen had gewerkt om zes uur. Nu ja, dat was al wel een eindje gezakt, tegen die tijd.
Toen moesten we dit geheel voor elf mensen mee zien te krijgen naar het lab. Uiteraard ging dat fout, halverwege liet ik 2 bakjes ertussenuit glippen en barstte er eentje open op straat. Jammer, maar er was nog wel wat over, zodat iedereen alsnog zijn portie heeft gehad. Cupcake, pastechi, salade, saladebroodje, en nog twee stukken koek, die ik eerlijk heb verdeeld tussen Ard en Thijs, later op de middag.

Daarmee hadden we de helft van de ochtend al gehad. Vervolgens kregen we een onrustige patiënt die op zaal geprikt moest worden. Of wij dat even konden gaan doen. Tuurlijk.
Daarna was er een poliklinische patiënt die moeilijk te prikken was en die doodsbang was voor de naald. Het is gelukt, laat ik er maar niet meer over zeggen. En ze bedankte mij...
Inmiddels was de berg werk behoorlijk opgestapeld. Papierwerk, wat je wel even aan de kant kunt leggen, maar wat uiteindelijk wel gedaan moet worden. En wel vandaag.
Gelukkig was er een nieuwe collega, die vorige week begonnen is, die rustig haar gang gaat en genoeg ervaring heeft om dit samen tot een goed einde te brengen.
Volgens mij hebben we alle struikelblokken van vandaag uit de weg geruimd met elkaar en toen ik om kwart voor twee naar huis ging zag het er weer strak uit. Alles verzonden wat verzonden moest worden. Alle aanvragen op volgorde van nummer. Alles gescand.
Pff, dag één heb ik netjes afgerond. Ik ben tevreden.

Even delen

Vandaag gingen Rianne, Caroline en Ellen naar het Seaquarium. Met als grootste attractie: zwemmen met dolfijnen voor Caroline, een hartewens die uitkwam. Voor de rest hebben ze zich de hele dag vermaakt met wat er allemaal nog meer te zien en te doen is.

Ondertussen hebben wij hier in huis flink aangepakt. Heerlijk, zo'n vrije dag vanwege Dag van de Arbeid. Hoe dan ook, het kwam mooi uit. Alle ramen zijn schoon, slaapkamers fris en fruitig. En de overtollige dozen zijn vast het huis uit.

Gelukkig had Rianne bedacht om op het Wilhelminaplein uit eten te gaan. Dat betekende dat ik niet hoefde te koken en dat we lekker geen afwas hadden. Heel fijn, na zo'n dag.
In plaats daarvan konden we relaxed over de Pontjesbrug lopen en een rondje door Sambil maken...

De leukste foto's van vanavond:

Dushi Thijs en Arjan

dikke pret met die twee

dat wordt leuk als deze meiden van de zomer Putten onveilig gaan maken

Even rust

Vandaag even rust, gelukkig dat het zondag is. Want de afgelopen dagen hebben we flink gebuffeld. Schoongemaakt, opgeruimd, bergen beklommen en de zee verkend...
Ellen was twee dagen op Zeeverkenners kamp. Van de twaalf junioren gaan er vier weg, dat is veel. Daarom hebben ze een afscheidskamp gehad. Het was erg gezellig, ondanks dat Ellen flink verkouden was. Genoten van Barbarabeach, van een speurtocht over water en van elkaar.

Ard is, met Thijs, vrijdagmiddag al naar Westpunt gegaan.

                                                                                                     zo stoer, die kleine mannen mee de berg op!

Thijs wilde zo graag nog eens buiten slapen... zaterdagmorgen konden ze zo door naar de Christoffel. Omdat het met Pasen een succes was zijn ze nog een keer om half vijf de berg op gegaan.


Ik had al bedacht dat één keer leuk is, maar dat ik niet nog een keer voor drie dagen spierpijn ging. Ook Arjan bleef liever thuis. Hij was vrijdag de hele dag al bij Shete Boka geweest: heeft daar de kassa zitten bedienen! Omdat alle personeel ziek was of in het buitenland zat. Arjan is overal inzetbaar :)
Bij het opruimen kwam ik een moederdagcadeau van Ellen tegen, van een jaar of twee geleden. Op school had ze niet iets gemaakt, dus is ze thuis creatief aan de gang gegaan. Zo schattig. Omdat ik niet alles kan bewaren heb ik er foto's van gemaakt.

Inmiddels hebben we nog een paar gasten erbij gekregen: Rianne, die op Bonaire woont, en haar zusje Caroline. Die is, heel stoer, alleen vanuit Nederland komen vliegen (en ze is net zo oud als Ellen). Dat laatste is dan ook weer heel erg leuk, die twee meiden vermaken zich prima samen.
Nu zijn ze met elkaar met Ard mee naar Westpunt. Schildpadden spotten, Blauwe Kamer zien, Lagun... Eigenlijk zijn drie dagen veel te kort, maar dinsdag gaan ze weer terug naar Bonaire. Daar is vast ook nog genoeg te zien voor Caroline.

De lucht is grijs, de weersvoorspelling geeft regen aan, maar er valt voorlopig nog niks. Terwijl we hier al weken uitzien naar regen, het is kurkdroog. Hoopvol kijken we elke ochtend naar de lucht... misschien niet helemaal voor te stellen in Nederland.

Komende week heb ik de verantwoordelijkheid voor alle pré-analytische werkzaamheden. Een flinke stap vooruit! Mijn leidinggevende is voor zaken weg. En weg is dan ook echt weg: Santo Domingo. Want ja, wil je iets, dan moet je of naar Amerika of naar Europa... Nu maar hopen dat er geen gekke dingen gebeuren. Wel een beetje spannend, maar ook een leuke uitdaging.

Tja, en verder? Komende week komen de eerste kijkers voor ons huis. Gelukkig ben ik morgen nog vrij. Want één mei, dag van de Arbeid, is hier een vrije dag. Als die dag dan op zondag valt, dan zijn we met z'n allen gewoon op maandag vrij. Vervolgens zijn vandaag, één mei!, alle winkels open en is morgen alles dicht. De logica ontgaat mij een beetje, voor de rest ben ik blij met mijn vrije dag.

leuk huis, toch? Alleen het zonnetje ontbreekt vandaag...