Omdat het vakantie is zijn er minder patiënten in het ziekenhuis, dus dat scheelt weer. Konden we rustig opstarten. Tot onze verrassing stond er een nieuwe collega voor de balie. Er was iets een tikkeltje verkeerd gegaan in de communicatie. We hebben niet verder uitgezocht waar het probleem lag, ik heb haar gewoon op sleeptouw genomen. Een leuke meid, daar ga ik het wel mee rooien, de komende zes weken.
Nadat we met elkaar de dag waren begonnen met bidden en Bijbelstudie heb ik haar de dagelijkse gang van zaken verteld. Daar was ik net mee klaar toen we te horen kregen dat we een 'breakfast' op konden halen. Cadeautje van het ziekenhuis, vanwege Dag van de Arbeid.
Omdat de andere collega's veel te druk waren met opstarten zijn Stephanie en ik samen gegaan. Bleek dat het compleet met speech en zang en meditatie was. Dat vind ik altijd genieten, dit soort activiteiten. Kan me niet voorstellen dat dit in een Nederlands ziekenhuis zo gebeurt.
Alle heerlijkheden die we daarna kregen zaten in een plastic bakje, per persoon verpakt, met daarbij een bakje yoghurt (altijd een traktatie hier), een cup juice en een kop soep. En dat voor tien uur 's ochtends... Niet een zielig dunne bouillon, nee: soepgroente, met meer groente dan soep. Terwijl ik ook al een compleet ontbijt naar binnen had gewerkt om zes uur. Nu ja, dat was al wel een eindje gezakt, tegen die tijd.
Toen moesten we dit geheel voor elf mensen mee zien te krijgen naar het lab. Uiteraard ging dat fout, halverwege liet ik 2 bakjes ertussenuit glippen en barstte er eentje open op straat. Jammer, maar er was nog wel wat over, zodat iedereen alsnog zijn portie heeft gehad. Cupcake, pastechi, salade, saladebroodje, en nog twee stukken koek, die ik eerlijk heb verdeeld tussen Ard en Thijs, later op de middag.
Daarmee hadden we de helft van de ochtend al gehad. Vervolgens kregen we een onrustige patiënt die op zaal geprikt moest worden. Of wij dat even konden gaan doen. Tuurlijk.
Daarna was er een poliklinische patiënt die moeilijk te prikken was en die doodsbang was voor de naald. Het is gelukt, laat ik er maar niet meer over zeggen. En ze bedankte mij...
Inmiddels was de berg werk behoorlijk opgestapeld. Papierwerk, wat je wel even aan de kant kunt leggen, maar wat uiteindelijk wel gedaan moet worden. En wel vandaag.
Gelukkig was er een nieuwe collega, die vorige week begonnen is, die rustig haar gang gaat en genoeg ervaring heeft om dit samen tot een goed einde te brengen.
Volgens mij hebben we alle struikelblokken van vandaag uit de weg geruimd met elkaar en toen ik om kwart voor twee naar huis ging zag het er weer strak uit. Alles verzonden wat verzonden moest worden. Alle aanvragen op volgorde van nummer. Alles gescand.
Pff, dag één heb ik netjes afgerond. Ik ben tevreden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten