Werken

Werken, maar dan thuis. En eigenlijk viel het wel mee. Skypen met Ingeborg. Koffiedrinken met Thijs...

Maar ook: foto's maken van Ellen haar caviahok. Met pijn in haar hart gaat ze die te koop zetten. Want ja, een beetje te groot voor in de koffer. Wie weet, krijgt ze ooit nog weer een cavia en dan kopen we in Nederland een hok. Heel jammer van dit hok, wat oom Herman gemaakt heeft...

En pasfoto's maken. Je zal maar op de kruk zitten, je hoofd precies zo (een beetje naar rechts, nee een beetje terug, een beetje omhoog, nee een beetje naar beneden) terwijl je broers/zus staan toe te kijken en iedereen grinnikt. Je mag niet lachen! Je moet vooral heel veel. Ik snap niet dat het lukt om pasfoto's te krijgen die nog goed zijn ook, als je ziet aan hoeveel eisen ze moeten voldoen. Maar goed, we hopen dat ze in orde zijn. Dat zullen we zaterdagmorgen zien.

Verder is Ellen in haar kleren aan het grasduinen geweest. Ik heb tegen haar gezegd dat het allemaal in haar koffer moet passen. Tja, dat wordt kiezen. Het is natuurlijk niet echt nodig om tien hemdjes en vijftien t-shirts mee te nemen. Iets minder is ook best genoeg. Dat begrijpt Ellen best, maar het betekent wel kiezen...

Arjan heeft zijn creatieve kant ook weer eens laten zien. Hij tovert met papier. Vouwt het in elkaar, plakt het vast. Knipt er in en, voilá, twee harten in elkaar. Zo liet hij nog een paar wiskundige (volgens hem) kunstjes zien.

dit is dus uit één reep papier geknipt! Eerst de reep aan elkaar geplakt en toen geknipt, daarna kwam dit eruit. Wie wil weten hoe je dit doet, die moet bij Arjan zijn...

Koffieleuten

Toen was ik al weer twee dagen aan het werk geweest. Vakantie vliegt voorbij... de werkdagen overigens ook. Er is weer genoeg te doen.
De kinderen hebben nu vakantie. Dat betekent dat ik 's morgens rustig aan kan beginnen. Thijs heeft de opdracht om niet voor half zeven, als ik de deur uitga, van zijn kamer te komen. Hij is onze enige vroege vogel. Meestal al om een uur of zes wakker.
Van de week vroeg Thijs of hij koffie mocht. Maandag was dat. Hij krijgt ook wel eens frozen cappuccino, dus ik wist dat hij de smaak van koffie lekker vindt. Ach, waarom dan niet eens een kopje koffie proberen. Een klein kopje dan maar... Hij had het zo op. " Mag ik nog een kopje koffie?"
Nouou, is dat niet een beetje veel van het goede?? Nee, eentje is wel genoeg om te beginnen.
Gister dronk hij samen met Ard en Arjan, die het ook wilde proberen, een bakkie leut.
En vanmorgen kwam Thijs, met slaperig hoofd, om half zeven zijn kamer af. Ik stond met de autosleutels klaar om weg te gaan naar mijn werk. Hij loopt naar de keuken en zegt: "Is er heet water voor koffie?"
Hallo! Je bent elf. Begin de dag maar met thee, dat lijkt me gezonder. Zal wel een echte koffieleut worden, als ik dit zo bekijk. Hij geniet er wel echt van. En Arjan is ook overstag. Kleine kinderen worden groot...

Vandaag was Margriet, onze stewardess-vriendin, bij ons. Zoals altijd is het maar voor heel even: gister aangekomen, morgen weer vertrekken. Dus we moeten er snel bij zijn. Heerlijk met elkaar naar de baai geweest. Dat kan dan, zelfs als ik eerst moet werken...

En Arjan heeft, heuglijk moment, zijn eigen sedula. Dat is een identiteitsbewijs. Had hij eigenlijk al een paar jaar moeten hebben. Elke keer schoof ik het voor me uit. Tot hij kortgeleden zelf aandrong. Hij heeft het nodig als hij bij Uniek Curaçao werkt. Toen bleek het een fluitje van een cent. Via internet een afspraak gemaakt. Die kwam heel snel. Vandaag kon hij dan terecht bij Kranshi, ons 'stadhuis'. Ard moest wel mee. En binnen tien minuten waren ze klaar.
Theo's commentaar op dit geheel: Curaçao gaat vooruit!
Zaterdag gaan we op herhaling, dan moeten de kinderen een nieuw paspoort. Kost wel iets meer, maar laten we hopen dat het net zo gemakkelijk gaat.

Zonsopkomst op de Christoffel

Vanmorgen ging tegen half vier onze wekker. Berevroeg. Heel donker. Gelukkig hadden we alles klaar staan. Het was dus een kwestie van aankleden, broodjes uit de koelkast pakken, glas juice drinken en wegwezen.
Het was, zoals te verwachten op dat tijdstip, heel rustig op de weg. We konden in één streep doorrijden. Alleen bij Tera Korá even inhouden om over de hobbels en drempels te komen. Ondertussen aten we een broodje in de auto. Broodjes met salami, arme Thijs. Thijs eet alleen droog brood en zat nu verplicht in de geur van salami...
Om kwart over vier waren we bij Landhuis Savonet. Daar waren we niet eens de eersten. Ook Joyce en Leonie waren er al. Zij hadden een zekere Daniël meegenomen. Verder kwamen er nog wat onbekenden. Daarna volgde de rest van ons gezelschap: Peter, die hun gast Rik had meegenomen. Dirk, en een jong stelletje dat op huwelijksreis hier is en gister 'toevallig' bij ons in de kerk was.

Om kwart voor vijf gingen we met de auto het hek door, de berg op. Tot de parkeerplaats, waarna we verder gingen klimmen. Allemaal een zaklantaarn mee, want ook al scheen de maan, het was best donker. Ard was als eerste boven, daarna Joyce, toen Arjan, gevolgd door Leonie. Niet dat het een wedstrijdje was overigens. Als dat wel zo was geweest dan had ik het glansrijk verloren. Pff, het was weer eens afzien. Nog een geluk dat we tijd genoeg hadden. Want toen ook ik bovenop was aangekomen was het nog steeds donker.

Al gauw werd de lucht iets lichter. Eerst wordt de lucht licht, daarna kleurt het van rood naar oranje naar geel en dan komt de zon tevoorschijn. We konden het met z'n allen (een stuk of dertig mensen) heel mooi zien gebeuren.
Dirk had koffie meegenomen de berg op. Wat smaakte dat ongelooflijk lekker na die klimpartij. Peter had chocola mee. Daar kon Thijs meer van genieten dan van de boterhammen.

Tegen dat de zon opkwam hebben we 'U zij de glorie' gezongen. Kippevel! Van de koude wind en van emoties. Het was zo bijzonder... Om nooit meer te vergeten. Ellen heeft ons gefilmd.

De berg af was iets minder zweten, maar evengoed pittig. Je moet je voortdurend schrap zetten. Scheelde wel dat het licht was. We zijn allemaal gezond en veilig beneden aangekomen. Daar hebben we gezellig samen gezeten, broodjes eten, drinken, e-mailadressen uitwisselen. Want er zijn heel wat foto's gemaakt.

Thijs, hij heeft alle toppen beklommen, alle grenzen uitgeprobeerd, over alle randjes in de diepte gekeken en alle dames hartkloppingen bezorgd  ...

Te koop

Binnenkort komt ons huis te koop. Voor Ard en Arjan samen is het veel te groot. En zo moeten we dus nog even hard aan de slag. Gelukkig hebben we een handige jongen gevonden die de buitenkant verft. Zodat alles er weer fris-blauw uitziet. Verder zullen we zelf op moeten ruimen en schoon moeten maken.
Vandaag heb ik het appartement gedaan. Maandag krijgen we weer een nieuwe gast.
Ard is in huis begonnen. Soppen, zoals we dat elke week doen. Maar ook opruimen en uitzoeken van spullen.
Ellen is bezig om haar eigen kamer uit te mesten. Een hele klus... ze wilde al bijna in gaan pakken. Dat vond ik een beetje te vroeg. Ik heb haar de raad gegeven om liever uit te zoeken wat niet mee gaat. Dat kan of weggegooid worden of weggegeven. Lijkt me een betere volgorde.
Mocht er iemand belang hebben bij een leuk, ruim huis op Blue Bay, laat het ons weten. 5 slaapkamers, 2 badkamers, ruime achterporch met eethoek. Appartement met 2 slaapkamers en een badkamer en een volledig ingerichte keuken.

Nu zijn Thijs en Arjan met Annemieke (gemeentelid en kringgenoot) naar de Cinemark, in Sambil. Cadeautje voor Thijs zijn verjaardag.
En Ard is naar Sambil gegaan om daar op een groot scherm te kijken naar de voetbalwedstrijd Curaçao-Barbados. Op Barbados, van de week, hadden ze verloren met 1-0. Gelukkig hoorde Ellen net via WhatsApp dat ze nu gewonnen hebben met 2-1 tegen Dominicaanse Republiek. Hoera voor Curaçao! Soms, heel soms, is het jammer dat we geen televisie hebben...

Geloof het!

Mijn blog van woensdag was vooral het verhaal op zich. Waarom ga ik naar Nederland...
Dat is dan de ene kant. De andere kant is dat die beslissing niet zo maar is gevallen. We hebben gebeden om wijsheid. Om inzicht: wat is Gods bedoeling met ons leven. We zijn niet bij toeval aan elkaar gegeven. Waarom gaat het dan zoals het gaat? Vragen die we biddend gesteld hebben.
Er komen geen briefjes uit de hemel. Dus we moesten zelf op zoek. Dat hebben we gedaan. En zo zijn we uitgekomen bij een voorlopige oplossing met 9000 kilometer tussenruimte.

Zoals God ons alles heeft gegeven in de afgelopen jaren (nu ja, ons hele leven al...) toen we diep in de zorgen zaten en we soms halverwege de maand niet wisten hoe we het eind van de maand moesten halen. Zo zal God ook met ons zijn in de komende tijd.
Dat heb ik dus wel geleerd. Ik kon me, een paar jaar geleden, zoveel zorgen maken om onzekerheden die ik niet op kon lossen. Nu heb ik nog veel meer reden om me zorgen te maken en kan ik het loslaten. Ik lig niet meer wakker van het feit dat ik woonruimte moet zoeken en dat ik een baan moet zien te vinden. Natuurlijk ben ik er wel mee bezig, maar het beheerst niet mijn gedachten.
Zo zeker ben ik er van dat God bij ons is. Dat Hij voor ons zorgt, waar we ook zijn. Dat Hij beter weet wat goed voor mij is dan dat ik dat zelf weet. Daarom leg ik mijn zorgen bij Hem neer en dat geeft ongelooflijk veel rust.

mijn achtergrond op facebook, elke dag zie ik dit en put ik er kracht uit

Datzelfde geloof geeft me ook het vertrouwen dat het met onze relatie wel weer goed komt. Het zal tijd kosten, maar God is er bij.
De preek van vanmorgen was dan ook heel bemoedigend. Domi Rudsel preekte over het 'Eli, Eli, lama sabachtani'. Waarom hebt U mij verlaten? Dat riep de Here Jezus aan het kruis uit.
Hij is door God verlaten, zodat wij nooit meer door Hem verlaten zouden worden. Wat een troost en bemoediging is dat voor ons, wat we ook mee moeten maken in ons leven. Zorgen, ziekte, dood, verdriet... Onze Vader in de hemel laat ons niet alleen modderen. Hij heeft de leiding in ons leven. Hij zal alles in ons leven doen meewerken ten goede.


Ard is vandaag met Ellen en Thijs en met Dirk, die vandaag bij ons was, de Veerisberg op geweest. Helaas kon ik niet mee, want mijn wandelschoenen zijn in de container gegaan. De zolen lagen los, het kon echt niet meer. Verder kwam het wel goed uit, want nu kon ik het eten vast klaar maken...
Nog even een paar leuke foto's van de wandeltocht:

Hartverwarmend

Natuurlijk had ik wel ingeschat dat mijn blog van gisteren reacties op zou leveren. Maar zoveel, dat was echt hartverwarmend! Het was best spannend om nu dan eindelijk onze beslissing openbaar te maken. Er waren al veel mensen die het wisten, familie, vrienden en gemeenteleden hier. Het was vooral voor onze contacten van iets langer geleden echt nieuws. Wat doet het dan ontzettend goed om zoveel medeleven te merken vanuit Zeewolde (vooral), maar ook vanuit Bunschoten en Genderen zelfs. En verder nog her en der uit Nederland.
Vanmorgen, toen mijn wekker was gegaan, heb ik al die berichtjes zitten lezen in bed. De tranen liepen me over mijn wangen... Dus bij dezen: hartelijk dank, iedereen!

Ard moest nog aan het werk, vanmorgen. Dat wil zeggen: er was een paasviering (met een mis, RK-schoolbestuur, hè). Was overigens erg mooi geweest.
Onze kinderen waren al vrij. En omdat ik Ellen en Thijs beloofd had dat ze nog een keer naar Zero Gravity mochten, hadden we bedacht dat dit een ideale dag ervoor was. Zero Gravity is een trampoline ruimte in Sambil. Ellen had uitgezocht van hoe laat tot hoe laat ze open waren. Vanaf tien uur 's ochtends. Het is vlakbij ons huis, dus we konden er mooi om tien uur zijn. Ik had bedacht dat het vast nog niet druk zou zijn, om die tijd. Dat kwam inderdaad zo uit. Het eerste kwartier waren ze met z'n drieën. Want natuurlijk mocht Arjan ook mee. Die voelt zich nog niet te oud voor zo'n activiteit. En zo hebben ze zich even heerlijk vermaakt.

Jammer genoeg verrekte Thijs na een kwartiertje een spier in zijn rug. Tranen met tuiten, vanwege de pijn en de frustratie. Heb je je zo lang verheugd op dit uitje, gebeurt dit! Erg sneu. Het meisje van de balie was vol medeleven en kwam met een potje gel. Dat heeft ze lekker op zijn rug gesmeerd. Daarna heb ik hem beloofd dat hij nog een keer in de herhaling mag.

Na het springen zijn we naar de bank gegaan. De KLM moest betaald worden. Hier hebben we geen Ideal (en een creditcard hebben we ook niet). Maar daar hadden ze wel een oplossing voor. Gewoon een KLM rekening bij een lokale bank. Na een half uur wachten in de rij bleek wel weer dat ik eerst bij een andere bank het geld contant op moest halen, want met een pasje pinnen van een anderen bank kan dan weer niet. Alleen beloofde het meisje achter de balie dat ik niet weer een half uur in de rij hoefde te staan. Al met al ben je dan toch zo een uur verder.
Tot grote ergernis van Thijs moesten we daarna ook nog naar La Curaçao voor spijkerbroeken voor Arjan. Die vindt het beter om samen met mams (of paps) kleren te kopen, al is het dan wel van zijn eigen kleedgeld. Laten ze nou net een aanbieding hebben liggen: twee voor Ang. 26,50  Dan mag je niet mopperen. Hopen dat de kwaliteit goed genoeg is. De tijd zal het leren. Voorlopig kan Arjan weer even vooruit. Toen nog een paar slippers van zeven gulden. Wat een mazzel.

Vervolgens moesten we nog boodschappen doen bij de Centrum. We kwamen er toch langs en zo haalde ik me de woede van Thijs op de hals... Gelukkig viel de drukte binnen mee. Want de dagen voor Pasen is het hier erg druk in de winkels. Morgen zijn alle winkels dicht. Op Goede Vrijdag gaat bijna het hele eiland naar de kerk. Heel anders dan in Nederland! Op zaterdag wil je dan ook niet de supermarkt in. Ik tenminste niet. Daarom heb ik een strakke planning gemaakt: een lijst van wat we de komende week gaan eten en wat ik daarvoor nodig heb. Tel daarbij op dat we maandag een nieuwe gast in het appartement krijgen en je hebt een idee van wat voor boodschappenlijst ik mee had. Tussen de middag naar de Centrum. Naar huis, eten, was ophangen. En daarna naar de Albert Heijn. Maar, het is allemaal gelukt. De tickets zijn betaald. De boodschappen zijn binnen. Alle was is schoon en opgevouwen. Pff, morgen naar de kerk en daarna relaxen.

Thijs zijn rug voelde vanavond al weer een stuk minder pijnlijk, zei hij. Ik denk dat het een tussenribspier geweest is die hij verrekt heeft. Ik heb er vanmiddag nog wat Deep Heat zalf opgedaan. Dat helpt ook. Morgen nog eens en dan zal het wel bijna over zijn.

Terug naar Nederland

Tja, dat is het dan. Na lang afwegen, zuchten, overdenken hebben we besloten dat ik, Mariëtte, terug ga naar Nederland. Dit is dus ons verhaal vanuit mijn beleving...
Ellen wilde gelijk mee. Zij gaf al lange tijd aan dat ze liever in Nederland wilde wonen. Geen Papiaments meer. Logeren bij familie. Knutselen en de spullen die je nodig hebt gewoon even snel halen bij de Action ofzo. Fietsen naar school. Met vriendinnen de stad in.
Arjan daarentegen wil heel graag hier zijn Havo afmaken. Logisch, hij moet nog één jaar. Verder heeft hij het hier naar zijn zin. Hij weet nog niet wat hij na de Havo precies gaat doen. Iets met techniek. En met computers. En met criminaliteit. Hij heeft nog een maand of tien om daarover te puzzelen. Die puzzel lost hij liever hiervandaan op dan dat hij eerst nog weer in Nederland moet gaan wennen.
En Thijs? Thijs voelt zich hier thuis, hij was nog maar zes jaar toen we uit Nederland weggingen.

ze zijn wel een tikkeltje gegroeid, in vijf jaar tijd...

Dus Nederland is voor hem een vaag begrip geworden. Hij heeft er lang over nagedacht en met hulp van anderen de keus gemaakt om toch mee te gaan naar Nederland.
Ard voelt zich hier ook thuis. Al vanaf dat hij kind was en hier opgroeide. In wat voor spagaat hebben wij ons gevoeld de afgelopen jaren.
Nog afgezien van alle sores die over ons heen gekomen zijn en die ik niet allemaal op de blog kan zetten. Neem maar van mij aan dat het veel was!

Waarom heb ik niet meer van mijn dilemma's, zorgen en frustraties laten merken? Sommige mensen zeggen tegen mij dat het allemaal zo positief leek, op de blog (en op facebook). Er zijn ook wel mensen die er doorheen hebben geprikt en die kleine signalen toch hebben opgepikt.
Ik geef toe, je moest wel een heel goed verstaander zijn om die signalen te zien. Verder hangt het ook van je eigen interesses en karakter af hoe je verhalen interpreteert.
Zelf ben ik nogal gestructureerd, zacht gezegd. Dat betekent voor mij voortdurend aanpassen, hier op Curaçao. Hoe vaak heb ik niet voor (onaangename) verrassingen gestaan. Zoals pas, toen plotseling ons internet was afgesloten.
Hoe lastig is het als je je vaste lasten niet via een automatische incasso kunt laten afschrijven. Uiteraard kán het wel, alleen wordt het niet aangeraden, want de kans is heel groot dat er fouten worden gemaakt. Bijvoorbeeld doordat de bank het bedrag om onduidelijke redenen niet overmaakt (en je dus afgesloten wordt) of doordat er te veel wordt overgemaakt.
Hoe lastig is het dan als er weer eens ergens een factuur zoekgeraakt is bij de post. En je dus niet het juiste bedrag over kunt maken.
Hoe irritant is het als je in 2016 nog steeds wacht op de teruggave van de belasting uit 2011. Overigens werkt het belastingkantoor in Nederland, dat de gegevens van burgers in het buitenland verwerkt, bepaald niet veel beter... maar dit terzijde.
En hoe komen mensen erbij dat het leven hier zoveel relaxter is? Wij rijden duizenden kilometers per jaar op ons eiland van hooguit 60 kilometer lengte. Kinderen kunnen hier niet over straat fietsen, die moet je dus overal naar toe brengen en weer ophalen. Om over het huishouden maar niet te praten. Stof en zand dat altijd door de open ramen en deuren je huis binnenwaait. Onbegonnen werk om het schoon te houden.
Alleen zijn dit dingen die ik niet steeds weer op de blog zet. Daar maak je geen leuk verhaal mee. Maar het is wel mijn dagelijkse realiteit.
Als je zelf wat makkelijker in elkaar zit, niet zo zwaar tilt aan onzekerheden, de ergernissen langs je rug af kunt laten glijden, dan zul je mijn frustraties niet opgemerkt hebben...

Zo zijn wij er naar toe gegroeid om, voorlopig, ons gezin op te splitsen. Dan zien we over een jaar verder. In die tijd hebben we ook de gelegenheid om aan onszelf te werken. Want door de crisis waarin we ons twee jaar hebben bevonden zijn karaktertrekken, die we altijd al hadden, uitvergroot. Dat zijn, uiteraard, niet de meest leuke kanten van onszelf.

Hoe dan ook, er is werk aan de winkel. Ik ben druk aan het solliciteren. Het liefst zou ik weer in het midden van het land willen wonen. Omgeving Amersfoort.
Ellen wil heel graag in Putten naar school, daar zit een dependance van Groevenbeek Ermelo. Een kleine, overzichtelijke school, waar ze goed zou passen.
Dus: wie weet er woonruimte voor mij. Ik heb maar twee eisen: dat het goedkoop is en dat ik er met twee kinderen kan wonen...
En dan een baan. Tja, ik kan goed bloedprikken :)  Maar als er iets anders is, is het mij ook prima. Administratief ben ik handig (al zeg ik het zelf), tenslotte heb ik ooit mijn diploma Medisch Secretaresse gehaald. Mijn leidinggevende nu maakt daar heel handig gebruik van. Gelijk heeft ze! Daardoor heb ik gemerkt dat ik het minstens net zo leuk vind als bloedprikken.
Of als er ergens een baantje is in een winkel (Bruna, boekwinkel of iets dergelijks...). Ik pak alles aan wat ik kan krijgen.
Tot nog toe merk ik dat het lastig is om hier vandaan iets te vinden. Er komen veel vacatures voor doktersassistente voorbij, maar er zijn heel veel reacties. Dan vindt men het onhandig (denk ik) om iemand van Curaçao uit te nodigen voor een gesprek. Moet je ingewikkeld doen met skype...

Tenslotte, waar is Theo in dit verhaal? Hij heeft het naar zijn zin in Leeuwarden. Het gaat goed met zijn studie. Dat is wat hij graag wil gaan doen. Maar uiteindelijk wil hij ook weer terug naar Curaçao. Of naar Zuid-Amerika. In elk geval niet in Nederland blijven, het land van alle regeltjes.
Ja, dat zijn de consequenties van wonen in het buitenland!

Laatste nieuws is nu dat we hebben geboekt. Tot grote vreugde van Ellen en Thijs gaan we met KLM.

Maandag 20 juni vertrekken we, zodat we dinsdagmorgen vroeg aankomen. Het plan is dat we dan eerst naar Leek gaan, naar mijn ouders.

Vervolg

Aangezien ik gister was gestopt bij de kwarktaart, nu het resultaat. Het was een stuk simpeler dan ik had verwacht. Waarom heb ik dit niet vaker gedaan?
Gelukkig had ik goeie hulp van Ellen, samen hebben we twee heerlijke kwarktaarten gemaakt.

Om half zes begon ons huis vol te lopen. Kring en gasten kwamen. We konden verjaardag, ontmoeting en bijbelstudie moeiteloos combineren. Wat is het toch heerlijk om zo allerlei mensen te spreken.

op verzoek van Thijs eten we bami

en iedereen vond het lekker...

salú ku bolo nos ke, salú ku bolo nos ke...

Vandaag stond er iets heel anders op het programma. Ard en Arjan gingen, na school, met de Kustwacht mee naar Klein Curaçao. Daar hadden ze nog een akkevietje op te lossen. Een hele belevenis om nu eens niet met de Mermaid mee te gaan maar met zo'n stoere Kustwachtboot. Of moet ik zeggen: schip?

Foto's vanaf het schip gemaakt:

En foto's vanaf de wal:

Paddeltje en Pommetje het zeegat uit :)

Hoera, Thijs is jarig!

Gister hebben we alvast een voorproefje genomen op Thijs zijn verjaardag. Omdat hij vandaag mee mocht naar Klein Curaçao en ze dan al voor dag en dauw weg moeten, hebben we gisteravond de cadeautjes gegeven. Hij was er erg blij mee.

Al wist hij al het één en ander. Want hij kreeg nieuwe schoenen, die hij natuurlijk zelf moest passen. Daarom was ik gistermiddag met Thijs naar de stad geweest. Hij is nog wel eens kritisch. Nieuwe dingen zitten nooit meteen lekker bij hem. En bij schoenen luistert het wel nauw... zodoende hebben we wel eens lang werk gehad met passen. Maar gister ging het snel. Ze beginnen met de duurste schoenen te laten zien. Gelukkig weet ik een beetje hoe het gaat in die winkel. Ze hebben een afdeling met aanbiedingen en daar stond een leuk paar schoenen in precies de goeie maat. Thijs trok ze aan, liep een rondje en zei: Deze zitten lekker.
Fieuw, dat ging snel!
Toen door naar Zuikertuintje. Want Thijs had een e-kaart gekregen van opa en oma Vreugdenhil waarin stond dat ze geld voor hem overgemaakt hadden. Dus was dit de perfecte gelegenheid om iets leuks uit te zoeken. Hij wilde eerst naar de speelgoedwinkel. Daar keek hij bij de knuffels. Dat vond ik geen goed idee. Hij heeft leuke knuffels, geen reden om daar nog meer bij te voegen. Dat was hij ook wel met me eens, al blijft het verleidelijk. Dan toch maar naar de Bruna en daar zocht hij in no time twee boeken uit.

Omdat we zo snel klaar waren met alles hebben we ons getrakteerd op een ijsje bij de Jamin. Gezellig zo samen!

Verder had tante Ingeborg ook nog een boek uit Nederland meegenomen op mijn verzoek. Van een serie waar hij al meer van heeft: De broederband, van John Flanagan. Die kreeg hij van Arjan. Voorlopig kan Thijs vooruit met lezen.

Van Ard kreeg hij een soort zakmes met lepel, vork en mes.

Hij ziet het helemaal zitten, als ze in april schoolkamp hebben, heeft hij zijn bestek alvast. En hij kreeg er nog een setje bij waarmee hij vuur kan maken, een magnesiumstick. Werkt prima, Arjan gebruikt het altijd om een kampvuur te maken.

Tenslotte kreeg hij van Ellen een T-shirt. Thijs groeit hard, de laatste tijd. Vooral in de lengte, al zijn T-shirts worden te kort.

Van de week was ook de echte kaart er al van opa en oma Koops. Dat blijft leuk, echte kaarten.
Al met al hadden we een heel gelukkig kind in feeststemming!

En nu zitten ze op Klein Curaçao. Thijs had voor de bemanning een zak drop mee genomen. Taart gaat niet zo best in deze warmte. Dan moet je zo ingewikkeld doen om het koel te houden. En ze houden veel van drop, zei Ard.
Ze zullen vast een leuk feestje hebben, met elkaar. Vanavond doen we het hier nog even, samen met de kring. Daarvoor zal ik zo meteen kwarktaart maken. Die had Thijs zelf uitgezocht. Leek hem erg lekker. Ik kies meestal voor cake. Dus dit is wel een beetje spannend... Wordt vervolgd.