vrijdag 27 mei 2016

Het einde nadert

Het einde nadert. In elk geval van mijn leven op Curaçao. En dat betekent dat ik ook een einde ga maken aan deze blog. Dat besluit heb ik gisteren genomen.
Alles bij elkaar is dit een hele verhalenbundel geworden. Wat ik niet verwacht had toen ik er aan begon. Als ik de eerste verhalen weer lees dan weet ik weer hoe het was, die eerste tijd op Curaçao.
De eerste keer stroomuitval, bijvoorbeeld. Hoe verbaasd was ik en waren de kinderen met mij. Stroomuitval? Dat hadden we nog nooit meegemaakt. Ik had geen idee wat ik moest doen. En hoe lang het zou duren.
Nu draaien we onze hand niet meer om voor zoiets. Trouwens, we mogen hier op Blue Bay zeker niet klagen, want er zijn wijken waar er veel en veel vaker stroomuitval is.
Wat je dan moet doen? Gewoon wachten tot de stroom er weer op gaat.

Er was ons verteld dat er twee volle gasflessen waren bij het huis waar we de eerste maanden gewoond hebben, dus wij maakten ons nergens zorgen over. Totdat bleek dat de gasfles leeg was.... en de andere ook. Ai, wat nu? Nieuwe bestellen en dan komen ze het brengen.
Jawel, als er gas is en als er flessen zijn. Het kan een paar weken duren, of een paar maanden.
Dus nu bestellen we een gasfles zodra er eentje leeg is. Want het is niet handig om zonder gas te zitten. We hebben het ervaren. Dan moet je je behelpen met rijst uit de rijstkoker, wraps (wat een straf...) soep uit een zakje met water uit de waterkoker. En brood, veel brood. Het kan best...
Tegenwoordig heeft Curgas een serie nieuwe grote gasflessen erbij en gaat het beter. Over het algemeen hoeft niemand lang te wachten op een nieuwe fles. Tenzij er geen gas is omdat de Isla problemen heeft.
Wat zal het vreemd zijn om in Nederland weer gewoon een gasleiding te hebben en nooit meer na te hoeven denken of er nog genoeg gas is.

De bouw van ons eigen huis, ook dat eerste jaar. De werklui die de ene dag wel kwamen en de andere niet. Je wist het nooit van te voren. Toen de verhuizing, terwijl de binnendeuren nog niet eens hingen, geen toilet in huis. Het was een soort van kamperen. Alhoewel, dat ook weer niet, want de keuken was er wel in. Met een heerlijk groot fornuis. Wat zal ik dat missen! In elk geval heb ik daar heel veel plezier van gehad. Regelmatig staat mijn fornuis vol pannen of kook ik weer eens vijf liter soep, of nog meer. En dat terwijl ik niet eens een kookliefhebber ben. Wel ben ik een gezelligheidsliefhebber. Daarom hebben we vaak gasten die blijven eten.
Zondagavond is er nog een keer kring bij ons. Ga ik pasta koken in twee varianten: gewone en eentje met tonijn! Heerlijk, nu al zin in.

Dan de eerste tijd dat de kinderen naar school gingen. In uniform. Ook dat was even wennen.
Nu hebben Ellen en Thijs het er over: straks mogen we in 'vrije kleding' naar school. Terwijl we niet eens jarig zijn! Ja, na vijf jaar ben je wel helemaal gewend aan uniform. Eerlijk gezegd heb ik het altijd wel een goed idee gevonden. Nooit gezeur 's morgens. Het was alleen wel altijd opletten dat ze allemaal elke dag weer een schone polo hadden. En dat de spijkerbroek donkerblauw genoeg was. Dat de sokken boven de schoenen uitkwamen.
Thijs in groep 3 bij juf Marlin

Al die dingen die nu zo normaal zijn, zullen we straks weer met andere ogen bekijken. Wie weet ga ik het allemaal in een boekvorm gieten. Het kriebelt wel, al heel lang.
Deze laatste weken hier blog ik nog even door, al zal ik er niet elke dag tijd voor hebben. Schrijven, het is echt mijn hobby.

1 opmerking:

Door zei

Ik zal je blog missen, maar wens je/jullie alvast een fijne toekomst.
Ik heb zeven jaar op Curacao gewoond en mis het nog elke dag, hoewel ik al járen terug ben.
Jouw blog brengt het altijd weer even bij me terug....