Sinterklaas en bbq...

Wat hebben die 2 met elkaar gemeen? Haha, vandaag hebben allerlei Sinterklazen in huize Vreugdenhil voorbereidingen getroffen. Cadeautjes zijn gekocht, ideeën worden geboren. Alle creativiteit borrelt op. Ik heb zelfs alles al ingepakt. Wat ben ik blij dat ik niet meer voor iedereen alles hoef te doen! Ellen een beetje op weg helpen, Ard helpt Thijs. De meest creatieve geesten hier zijn de grootste 3 mannen. Ben benieuwd wat er dit jaar in de zak wordt gestopt.

Het was erg gezellig om met Ellen te shoppen bij Zuikertuintje. Daar liepen allemaal zwarte Pieten. Verder was het er gezellig druk. Ellen moest voor school nog iets hebben en ook voor het Kerstdiner met de Zeeverkenners. Is allemaal gelukt, een lekker gevoel.

Het blijft een bijzondere ervaring om dan van de Sint-perikelen zo een barbecue in te duiken. Maar dat kan hier dus. Vanavond kwam onze tijdelijke dominee, Arjen van der Scheer, bij ons eten. Een afscheidsetentje, want dinsdag vertrekt hij weer naar Nederland. Ook dit was erg gezellig! We hebben al die weken goed contact gehad met elkaar. Jammer om dan toch weer afscheid te moeten nemen.

Theo en Arjan hebben de smaak te pakken van het bbq-en. Zij zorgen er tegenwoordig voor dat het vlees gaar wordt. En dat kunnen ze prima!
Het zijn sowieso wel handige jongens, want ze helpen iedere zaterdag mee om het huis enigszins schoon te krijgen: soppen, zuigen, dweilen. Muziekje aan van de Top-2000 en zwaaien maar met die sopdoek. Toppie!

Verkeerde plaats

Het was dan wel vrijdag, de dag waarop ik normaal op Muizenberg werk. Maar Sherilla had mij vandaag op het Lab ingepland. Aiaiai, ik had niet gekeken op het rooster, deze week. Dus toen ik onderweg was, in een lange file, belde ze mij op. Na haar eerste woorden had ik al door dat het fout was gegaan. Gelukkig was het niet zo'n probleem, ik kon doorrijden naar het ziekenhuis. Alleen een beetje balen dat het zo druk was op de weg. Kwam er ook nog een dikke bui overtrekken. Precies om half 8 was ik in het ziekenhuis...
Maar ja, van een boek lezen kwam natuurlijk niks. Mijn collega op Muizenberg had 3 patiënten gehad! Als ik daar had gezeten, had ik mijn boek uit gehad, vanochtend.
Het boek dat ik las was ook zo intrigerend. "Het verhaal van mooi meisje" van Rachel Simon. Over de ontwikkelingen in de geestelijke gezondheidszorg in Amerika. Ik kreeg het boek van de week van mijn schoonouders, toen ze terug gingen naar Nederland. Zij hadden het uit. Ik nu ook... Vanmiddag heb ik mijzelf even rust gegund. Wat een mooi boek, met een goede afloop. Heerlijk, daar hou ik wel van.

Vanmiddag heb ik afscheid genomen van mijn wasknijper-emmertje. 18 jaar geleden werd hij van verf-emmer getransformeerd tot wasknijper-emmer. Toen we net naar Genderen waren verhuisd en ik net zwanger was van Theo. We daarom verf hadden op waterbasis. Waarmee alles geverfd moest worden, want het huis was aardig uitgeleefd. Wat een herinneringen kunnen er zitten in een leeg verfemmertje...
Helaas, de zon en de regen van Curaçao waren net even te veel. Hij viel van ellende uit elkaar.

Verder heeft Ard zijn auto weer kuren. De radiateur lekt. Nu moet-ie nog naar de garage gebracht. Liefst als het niet druk is op de weg, zodat je goed door kunt rijden. Niet op het heetst van de dag. Dit klimaat is ook voor auto's niet heel geschikt. Alles slijt harder, emmertjes en auto's en wat je ook maar kunt bedenken.

de eerste Sint-voorbereidingen

Na een goeie nachtrust, Ard sliep alweer tot de wekker..., was het vandaag tijd voor de eerste Sinterklaas inkopen. Ik ben geslaagd. Nog niet klaar, maar een goed begin, zal ik maar zeggen.
Het was ook al weer tijd voor een volgende lading medicijnen. Dus nog bij de Botika langsgeweest. Meestal hebben ze niet zoveel op voorraad, wij zijn grootverbruikers, daarom moet Ard morgen het hele pakket halen. Ze hebben beloofd dat het klaar zou staan. Kijk, dat zou al mooi zijn.

Na Zuikertuintje en de Kooyman was ik net op tijd bij school om Thijs op te halen. Daarna Ellen. Toen miste ik nog de muggenspray. En omdat het stikt van de muggen, moest ik toch vanmiddag nog weer op pad. Ellen wilde wel mee. Dat schiet iets minder hard op, maar is ook wel gezellig. Zo was de dag snel voorbij.
Een gelukje vandaag: het heeft niet geregend. Kon ik mooi al mijn wassen, wel een stuk of 5, droog krijgen. Wat een meevaller!

Vanavond kwamen Wim en Maritha nog langs. We hoorden het grint, keken elkaar aan: wie zou dat kunnen zijn? Haha, verrassing! Heel gezellig. We hebben even lekker bijgepraat. Ze zijn al weer aan het aftellen, woensdag vertrekken ze, na 3 weken vakantie.

Morgen naar Muizenberg. Ik hoop dat het een beetje rustig is, want ik heb zo'n verschrikkelijk mooi boek...

Rustiger?

Terwijl de jongens zo langzamerhand weer helemaal in de toetsvoorbereidingsstand komen, wordt er nu weer meer nagedacht over kerst, vakantiedagen en vieringen... Het gesprek gaat over diners en kerstgala's, wanneer de laatste schoolactiviteiten zullen zijn en de Top 2000. En het is nog maar eind november!

We hebben lootjes getrokken voor Sinterklaas, dat komt er ook nog tussendoor, en er moet nu geknutseld gaan worden op surprises.. De stress kriebelt al wat. Theo geniet na van Ajax-Barca en de regen spoelt weer overvloedig door de tuin. Elke dag hebben we nu weer dikke buien en het is behoorlijk onbestendig. Lastig voor de was maar makkelijk voor Arjan. Hij hoeft nu alleen maar op de porch te gieteren.

Ik (Ard) werd vanmorgen van de wekker wakker...dat was al een dag of 10 niet meer gebeurd. Zo'n ontmoeting gisteren heeft dus wel heel wat invloed op je rust en emoties! Nu hopen dat het zo blijft de komende dagen.

Vandaag is er weer heel wat bekend volk op het vliegtuig gestapt. Mijn ouders zijn weer terug richting Nederland en een paar uur later volgden de gasten (met Arke) en de Nederlandse delegatie voor de bevestiging van Rudsel. Het is nu weer tijd voor soppen en wassen (tussen de buien door). We zweten wel even wat minder maar helaas moeten we het weer doen met een koude douche... Overdag warmt het water te weinig op en dan spoelen er 's avonds voor je gevoel gewoon ijsblokjes van zo'n 25 graden door de leidingen.  Da's hier echt heeeel koud.... 

Opluchting en dankbaarheid!

En opnieuw tranen... Vanmorgen heeft Ard eerst het ziekenhuis gebeld. Het kostte wel even moeite om de juiste persoon te pakken te krijgen, maar het lukte. Later op de morgen belde de arts. Hij mocht wel langskomen, de familie zou het fijn vinden en het mocht zelfs met Ellen. Die wist nog van niks. Zag dus om half 11 papa bij de klas komen. Maar ze had aan een half woord genoeg.

Op naar het ziekenhuis. Een nieuwe ervaring. Volgens Ellen rook het lang niet zo naar 'ziekenhuis' als de ziekenhuizen in Nederland. Hier waait de wind er dan ook iets meer doorheen.
Het jongetje, inmiddels weten we zijn naam, was een beetje verlegen. Maar hij vond het wel leuk dat ze kwamen. Bijna gelijk met Ard en Ellen kwamen ook de Zwarte Pieten, dat was bijna nog spannender dan het witte bezoek...
Wat waren Ard en Ellen blij om hem nu te kunnen zien spelen, nog een beetje wiebelig met lopen, maar rondrijden op een fietsje, blokken bouwen, al die dingetjes die een peuter doet, doet hij ook weer.

Mama Danitza vond het prima als haar mooie zoon in onze blog een plekje kreeg... dus bij deze ook voor jullie, trouwe lezers en meelevers een paar mooie foto's van een heel bijzonder moment en dankbare mensen. Voorlopig wordt er nog getraind en wordt er gewerkt aan de motoriek, maar de vooruitzichten zijn goed, danki Dios! Dat hebben we ook een paar keer tegen elkaar gezegd vanmorgen. Een Godswonder!

 rondjes rijden op de driewieler, gelijk een goede training!

 

Ellen schreef zelf dat ze wel een paar tranen had. Wat ik me heel goed voor kan stellen. Want elke keer als ik de foto's zie die ze gemaakt hebben vanmorgen, krijg ik ook nog de tranen in mijn ogen.
Wat heeft de Here God alles wonderlijk geleid. Het was ook heel goed om zijn mama te spreken. Er zijn mailadressen uitgewisseld. We hopen dat we contact kunnen houden! Op de één of andere manier is het net of hij een beetje familie is geworden. Ard noemde het een petekind.

Verder moest ik vanmorgen naar de tandarts. Toen ik in de stoel lag, en ze in mijn mond begon te kijken, had ik het al door: foutje, miscommunicatie. Geen gaatjes meer te vullen. Zij verontschuldigde zich in alle toonaarden, maar ik was alleen maar opgelucht. Afspraak gemaakt voor over een half jaar, controle. En een afspraak gemaakt voor Theo, met begeleiding... controle en gaatjes vullen. Kan hij in elk geval niet meer zeggen dat ik niet ga, dus dat hij dan ook niet hoeft.

Toen had ik alle tijd om de stad in te gaan. Een paar ketsen gekocht (schoenen) voor op mijn werk. Een spijkerbroek voor Thijs, maat 10. Want hij heeft nu last van hoog water. Vindt hij zelf natuurlijk helemaal niet, want nieuwe kleren, daar heeft hij een gruwelijke hekel aan. Ik moet hem er ruim van te voren op voorbereiden en dan nog zijn oude kleren wegdoen, anders blijft hij ze aantrekken.

Vanmiddag moest Thijs goed oefenen met spelling. Drama, want hij had op school ook al geoefend. Met de RT-er. Aangezien we een duidelijke afspraak met de juf hadden, ben ik streng geweest. Alle woordjes 2x schrijven en dan nog met bloon oefenen. Het was even zoeken, het lukt niet meer met de link van school. Maar zelf heb ik ook bloon geïnstalleerd en dat werkt wel. Ze hadden net de eerste les gehad, dus hij kende nog niet alle woordjes, maar hij heeft ze wel geoefend en het ging nog goed ook! We waren er allebei trots op.

Vanavond hebben opa en oma Vreugdenhil bij ons gegeten. Het was hun laatste dag al weer op Curaçao, morgen vliegen ze terug. Dus we hebben ze uitgezwaaid. Daarna moest Ard naar een vergadering op school en gelijk door naar kerkenraad. En ik had papiamentu, wat erg leuk was!

Cadeautje...

Stonden we nog even te praten met onze vriend de chirurg, zegt hij: Zou je het kind niet nog even willen zien nu hij op de kinderafdeling is?
Ja, graag, als dat mag....
Maar wij waren er allebei van uit gegaan dat dat niet zou mogen. Nou ja, zegt hij, lijkt me dat dat zeker wel mag, als je er zo dicht bij betrokken bent geweest.
Dus heeft Ard snel nog een cadeautje gekocht bij de Vreugdenhil en kijkt hij of hij morgen nog even op bezoek mag gaan. De moeite waard om het te proberen!
Toen Ellen dat hoorde zei ze: Maar dan moet ik toch ook mee? Haha, die zag het wel zitten. Ze kijkt alle afleveringen van Uitzending Gemist die over kinderen en ziekenhuizen gaat.... dan is dit helemaal een buitenkansje.

Vanmiddag was het weer een race tegen de klok. Snel, snel de kinderen halen bij Ard, want het was weer maandag: dan lukt het zeker niet om op tijd klaar te zijn. Daarna bij de Centrum langs om boodschappen te halen. Naar huis, eten koken. Ondertussen Thijs en Kiet helpen om zinnetjes te maken in het Papiamentu. En dan ook nog Ellen vooruit helpen met haar staartdelingen. Zodoende was het 2 uur geweest dat we zaten te eten. Theo kwam thuis, die kon zo mee aanschuiven.
Na het eten 3 wassen opvouwen en opruimen, bedden opmaken, de afwas doen. Daar hebben de kids mooi mee geholpen!
Om 4 uur, hup, in de auto. Arjan en Ellen naar de kerk brengen voor Target. Een flinke tropische bui trotseren. In één stroom door naar de Albert Schweitzer voor een gesprek met Thijs zijn juf.
Die was best tevreden over Thijs. Alleen gaan we een plan bedenken om hem structureel aan het oefenen te krijgen, want dat heeft-ie echt nodig. Elke dag even woordjes oefenen met Bloon, maar ook met schrijven. Want je moet toch in elk geval leesbaar kunnen schrijven...
De jongens hadden een lekkere mac-chicken gekregen van de Mac, tegenover de school. Want na het gesprek gingen we gelijk door naar de judo. Alwaar we veel te vroeg arriveerden. Gebeurt anders ook nooit! Geeft niet, ze moesten nog omkleden en er was toch al een groepje aan het trainen.

En zo vloog de dag voorbij...

Feest

Wat ben ik blij dat we dat vandaag boven ons verhaal kunnen zetten: Feest! Een heel andere zondag dan vorige week.
Vanmorgen zijn we eerst naar onze eigen dienst gegaan. Aangezien we daar ook onze bezigheden hadden. De beamer moest bediend, bijvoorbeeld. Ard was OvD en Theo moest het geluid doen. Hij heeft Arjan een beetje ingewijd in de techniek. Lijkt me dat die daarvoor niet zo heel veel tijd nodig heeft, techniek is echt zijn ding.
Wat ze dan uitvoeren, met z'n tweeën achter in de kerk, daar heb ik geen zicht op. Maar het geluid was prima!

Onze dienst was op tijd afgelopen. Dat moest ook wel, want de Papiamentstalige gemeente wilde graag het één en ander voorbereiden. Onder andere stoelen erbij zetten. Want het werd vol! Gelukkig had iedereen een zitplaats. Ach, en op de brandveiligheid hoeven we hier minder te letten. De shutters staan helemaal open langs de zijkanten van de kerk.
De dienst was echt heel bijzonder! Het was een groot feest.

 

 

Dominee Afinus de Vries leidde de dienst. Dat ging prima, ook na zoveel jaar weer in Nederland, in het Papiamentu. Knap hoor!
Dan merk ik ook dat mijn cursus Papiamentu vruchten afwerpt, want ik kon het vrij gemakkelijk volgen. Alleen, zoals Theo ook zei naderhand, kun je het nog moeilijk samenvatten. In elk geval was het een mooie preek, speciaal voor deze gelegenheid.
Daarna spraken er nog een stuk of wat mensen die betrokken waren bij de studie van Rudsel of betrokken zijn bij de IRK (Iglesia Reformá Kórsou).
Uiteindelijk was het na 1 uur dat de dienst afgelopen was. De kinderen waren iets minder vrolijk, wij waren dan ook al vanaf een uur of 8 in de kerk. Gelukkig waren er genoeg hapjes en drankjes. Konden we ook nog even met verschillende mensen bijpraten.

Vanmiddag was het dan wel heel erg lekker om een poosje aan het strand te liggen. Al moest ik wel steeds terugdenken aan vorige week. Het zal nog even duren voordat die herinneringen weggezakt zijn, ondanks dat het zwembad er nu leeg bij ligt.
Elke keer zijn er dan mensen van Blue Bay die even komen vragen hoe het gaat. Goed om dat meeleven te merken!

ontmoetingen

Vanmorgen zijn we nog even naar de mensen geweest die ook betrokken waren bij de reanimatie. Het goede nieuws vertellen dat het jongetje naar de kinderafdeling mocht, gisteren. Vandaag zouden ze weer terug gaan naar Nederland, wel fijn dat dat nu kan met de geruststelling dat het allemaal de goede kant op gaat met 'ons' zorgenkindje.
Zo leuk om elkaar te spreken en ervaringen uit te wisselen. Terwijl we zonder dat drama nooit met elkaar gesproken zouden hebben... Alhoewel, we hadden ze natuurlijk ook gewoon bij de baai kunnen treffen. Alleen was dit wel anders.

Ellen had vandaag een klim, met vijfkamp. Het was wel kort, vertelde ze, maar wel leuk. Ze gingen echt met touwen klimmen. Daarna ging ze nog bij Daniël spelen.

Hier moest eerst een hoop gedaan worden in huis. Afgelopen week was ik nergens aan toe gekomen. Was de was net bijna droog, kregen we een dikke bui. En zo ging het de hele dag door. Een poos droog, dan weer een plensbui. Dus die was hangt nog steeds aan de lijn... Balen!

Ard ging vanmiddag met Arjan en Thijs naar de baai. Een poging doen om lionfish te vangen. De oogst: 3 kleintjes.
Thijs kreeg het voor elkaar om op een peddelboard te staan. Lekker door de baai peddelen. Hij deed het prima! Op de foto's ziet het er heel makkelijk uit, maar ik denk dat het in de praktijk nog best lastig is.

Naar de kinderafdeling!!!

Normaal zou zo'n titel je vast laten schrikken, maar hier is het goed nieuws! Het zorgen-mannetje mocht vandaag van de IC af en naar de kinderafdeling. Ik krijg net een berichtje door en weet verder niet veel meer, maar dat is wel goed nieuws voor het slapen gaan!!

De werkweek zit er op, zelfs voor de jongens die tot 21.00 uur hun judotraining hadden. Mariette viert alvast het weekend en een verjaardag met een etentje en ik (Ard) heb oppasdienst. De jongste kids hebben de DVD Sinterklaas en het geheim van het grote boek gekeken met chips en sap. Thijs kent al hele delen uit zijn hoofd maar kruipt toch soms haast in de TV om maar niets te missen.

 

Vanavond heb ik de zoo-keeper (container voor Lionfish) maar weer eens verfijnd. de laatste keer deden de vissen nog verwoede pogingen om de buis weer uit te zwemmen en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Nu heb ik met een trechter een mooie en haast onneembare ingang gemaakt. Dit weekend maar weer eens proberen of het een beetje wil. De pickup wilde al even iets lastiger starten, bleek vandaag de accuklem bijna door te zijn... het lijkt wel of die dingen hier door de lucht opgevreten worden of zo. Gelukkig was het niet de eerste keer en had ik al wat handigheid er in gekregen.

Na een heftige start is de werkweek gelukkig wat rustiger verlopen. De koning zit in Colombia en gaat straks nog buurten in Venezuela en de zr.ms. Amsterdam ligt standby ergens tussen Cur en Ven in. Vanmiddag vloog de boordheli weer rond boven het eiland.

In het nieuws komt Rudsel (nwe domi van de IRK) geregeld langs, op radio en de geschreven pers hebben we hem al een paar keer gehoord en gezien. Gisteren heeft de gemeente ingestemd met een beroep op Rudsel en zondag wordt hij dan bevestigd.

Morgen gaat Ellen hiken met de 5-kamp. Ze starten dit jaar met een heuvelklim op Ronde Klip. Dan sta je haast al op Bonaire, zo oostelijk ligt dat. Dat betekent om 8.00 (op zaterdag!) op school klaarstaan. Omdat ik toch nog een nieuwe band op moet halen heb ik me opgeofferd en zal ik de kids wegbrengen.

ook goed nieuws!

Uit het ziekenhuis hebben we nog niks naders gehoord. Dat betekent dat de toestand nog hetzelfde is... Weer wachten.
Maar we hoorden ook goed nieuws. Een broer uit onze gemeente, die in Duitsland is geopereerd aan zijn rug, is flink aan de beterende hand. Die operatie was hard nodig, maar het blijft een spannende aangelegenheid. Nu zijn we anderhalve week verder en is hij al goed opgeknapt. Morgen gaan de hechtingen eruit en met een beetje geluk komen ze dan maandag weer naar Curaçao. Waar de verdere revalidatie dan gedaan kan worden. Ik ben zo blij voor hun!!

Vandaag had ik een extra dagje lab, omdat collega Josepha vakantie heeft. Gelukkig was het niet zo gestoord druk als maandag. Al hoefden we ons ook vandaag niet te vervelen. Geen gekke dingen, geen kinderen om te prikken. En ik kon om kwart over 12 weg, dat is mooi op tijd...
Toen belde Ard dat hij nog iets op moest halen van huis, dus dat hij met Thijs naar huis ging. Kon ik Ellen oppikken en ook zo doorrijden naar huis.
Waar ik vanmiddag maar eens moed vatte om alle losse zooi op te ruimen. Overal slingerden papieren, boeken, spelletjes. Tijd om de bezem er door te halen. Dat kost alleen zovéél tijd.
Ellen moest haar eigen kamer doen. Ze mag nu 's middags een Ritalin erbij. Dat scheelt een hoop! Meestal is het voor huiswerk. Nu kon ze de concentratie mooi gebruiken voor het opruimen. Het ziet er weer keurig uit. Wat een verschil! Ik heb haar een dikke knuffel gegeven... (en wat lekkers)

Ard kreeg nog een leuke foto van maandag jl toegestuurd...

 



Toen we zouden gaan eten, vanavond, vlogen er ineens allemaal dikke zwarte vliegen boven tafel. Soms gebeurt dat. Zo smerig. We weten niet waar het aan ligt. Het zou kunnen zijn dat er bij de Landfill (de stort) weer iets fout is gegaan.
Verder zwermen de muggen (neefjes voor de Groningers) in grote getale rond. Nu zetten we de citronella spiralen weer neer op de porch. 's Avonds voor het eten. Jammer dat die vliegen daar niks om geven. Maar de muggen verdwijnen er wel van. En dan nog een paar citronella kaarsjes aan. Het lijkt wel winter...

terug naar de baai...

Vanmiddag zijn we met Ellen en Thijs weer naar de baai geweest. Er staan grote hekken langs het zwembad, niemand kan er meer bij. Ellen en Thijs hebben er eerst een poosje voor staan kijken. Toen liepen ze gelijk door naar de duikschool, ze hadden hun grote opblaasdingen meegenomen, een dolfijn en een krokodil. Ik had gezegd: zelf opblazen. Maar ze zijn zo slim, laten ze die dingen bij de duikschool opblazen met perslucht.... Overigens kieperde Thijs elke keer van zijn krokodil, die was te hard opgeblazen. Daarna nam hij Ellen haar dolfijn. Toen hij ermee bij het vlot was, zat er een groot gat in. Einde dolfijn.

Ellen vond al gauw weer die lieve kindjes, waar ze zondagmiddag ook mee aan het spelen was. Ze vindt het heerlijk om met die peuters bezig te zijn! Even later was Ard er ook en wat bleek: de vader van die kindjes was degene die samen met Ard de reanimatie had gedaan. Wat een ontmoeting. Ook iemand die nog niet het hele gebeuren verwerkt had. Dat kost toch echt meer tijd dan een paar dagen.

 

 

Ard had vanmiddag een gesprek met zijn coach. Sowieso was hij daar al wel blij mee, maar deze week helemaal. Goed om samen erover te spreken. Binnenkort nog een sessie.

Ik had nog een gesprekje op mijn werk. We zijn nu bezig met foutmeldingen. Ik ben het woord kwijt wat we daar in Nederland voor hadden, in het ziekenhuis. Maar hier heet het OFI. Het idee erachter is dat als je weet wat je fout doet, je ook beter eraan kunt werken om de fouten te voorkomen.

Logische redenering, maar ja, kritiek is nooit leuk. Omdat ik al aan het systeem gewend was, vanuit Nederland, valt het voor mij nog wel mee. Zeker ook omdat het wel positief gebracht wordt. Maar ik merk bij mijn collega's dat het wennen moet...

Dus ja, wel een goed gesprek gehad. Ik merk dat ik me steeds beter op m'n plek voel. Vandaag kon ik gelukkig wel op een betere tijd weg. Ik was net op tijd bij Ellen haar school, Ellen en Thijs konden zo instappen.

We hadden vandaag tot later op de avond nog niks gehoord van het ziekenhuis, over het jongetje. Dat betekende dat er nog niet veel veranderd is in de situatie. Weer een dag afwachten dus maar er was toch wel wat nieuws. Ard hoorde vandaag dat het mannetje 3 jaar is... toch nog jonger dan Ard dacht. Hij is ondanks de slaapmedicatie wel behoorlijk beweeglijk en onrustig en dat is een goed teken. Voor het herstel van de longen wordt nog wel verder beademd en dat is zo vervelend/irriterend dat hij daarbij dus in slaap gehouden wordt. Zolang het nodig is de longen nog hersteltijd te geven blijft hij in slaap en dus op de IC onder de hoede van een vertrouwde broeder. 

Iets meer hoop!

Vandaag ging het weer ietsje beter met het jongetje, hoorden we. De hoop dat het goed komt, wordt steeds een beetje groter. Ze houden hem nog zeker een dag in slaap, dat wel. Maar dat is zeker niet omdat het slechter gaat.

 

Ook met Ard ging het vandaag al weer iets beter dan gister...
Ellen blijft praten. Wat ik wel een goed teken vind. Alleen barstte Thijs vanmiddag in de auto uit: Hou nou eens op, ik vind het zo erg als je er steeds over praat.
Oei, toch iets meer meegekregen dan we dachten.
Nu begint Ellen er steeds zachtjes over, tegen mij... Maar verder is haar gedrag normaal, lijkt me een goed teken.
Vanmiddag kregen we een telefoontje van Blue Bay: het zwembad blijft gesloten. Ze gaan het dempen en dan komt er een speeltuin voor in de plaats. Daarover had Ellen dan weer een beetje gemengde gevoelens, want zij vond het zwembad nou juist weer geweldig. Althans, voor zondag. Dat het nu straks helemaal weg is, ja, dat is dan wel een beetje jammer. Maar wel oké, schreef ze zelf op facebook.

Halverwege de middag kwamen opa en oma. Ze hadden Theo en Arjan opgepikt bij de bushalte, een mazzeltje voor de jongens, anders hadden ze naar huis moeten lopen. We hebben gezellig met elkaar gebarbecued. en ik heb dus een les Papiamentu gemist. Je kunt niet alles hebben, tenslotte.
Daarna hadden we nog een soort van vervroegde Sinterklaas. De tas ging open en er kwamen een heleboel boeken uit en andere leuke cadeautjes. Thijs was zo blij met zijn (2) boeken. Toen Ellen ze zag, en ook enthousiast reageerde, zei hij: Waarom moet ik hier alles delen???  Met veel gevoel voor drama....Verschrikkelijk, je zal toch maar de jongste zijn!

nog steeds in spanning...

De berichten over het jongetje in het ziekenhuis zijn voorzichtig positief. Hij wordt nog steeds in slaap gehouden, maar hij lijkt te reageren op aanspreken. Longen en hart functioneren goed en na aankomst in het ziekenhuis zijn er ook geen complicaties meer opgetreden. Zo lang hij nog niet wakker is kunnen ze nog niets zeggen over een eventuele hersenbeschadiging. Daarom leven we nog steeds in spanning. We hebben gisteravond nog een bezoekje gebracht aan de familie waarvan de man het kindje uit het water heeft gehaald en we hebben toen berekend dat het ongeveer 5 minuten geduurd zal hebben voor we begonnen met reanimeren. Vanmiddag bij de baai heeft Ard met het personeel daar gesproken en die gaven aan dat de reanimatie 25 tot 30 minuten heeft geduurd. Cijfers die voor het ziekenhuis nu minder belangrijk zijn omdat de vooruitzichten en actuele conditie naar omstandigheden goed zijn.

Waarschijnlijk gaan ze morgen kijken hoe het gaat als de slaapmedicatie wordt gestopt. De kinderarts zal dat bepalen. Een bevriende arts waarschuwde wel dat het dan ook nog wel een paar dagen kan duren voor hij echt wakker is en definitief kan worden vastgesteld he het perspectief verder is.

Al met al viel het vooral voor Ard niet mee om vandaag door te komen. Wekenlang zijn ze bezig geweest om alles voor het bezoek van de koning en de koningin klaar te maken. Dat was goed gelukt, want het liep op rolletjes. Iedereen was enthousiast. Maar ja, voor Ard was het niet echt genieten. Jammer...
Even goed hebben we wel mooie foto's, met dank aan Norin die het fototoestel van Ard bediende. Ard liep op een gegeven moment zo dicht bij koningin Maxima, dat ze een stap achteruit deed en op zijn tenen belandde. Waarop ze "sorry" zei. Haha, dat kunnen vast niet veel mensen zeggen, dat de koningin zich verontschuldigde tegenover hen...

het gezelschap

Ard met zijn buddy

Ellen en ik zijn vanmiddag nog naar Carmabi geweest. Een onderzoekscentrum, voor biodiversity op Curaçao. Ze hebben een nieuw gebouw gekregen en de koning en koningin mochten de officiële opening doen. Aangezien dat op Piscaderabaai is, bij ons om de hoek, was de gelegenheid te mooi. Dus wij er heen. Er waren niet heel veel mensen. Konden we lekker vooraan staan. Erg leuk om het koningspaar van zo dichtbij te zien. Ze zijn maar een kwartiertje ofzo binnen geweest. Wij hebben gewacht en zo konden we ze nog een keer goed zien! Er waren 3 schattige kindertjes die 3 tasjes mochten geven voor de prinsesjes. Voor onze neus. Daarna was er nog een fotoshoot. Ineens stonden er 50 fototoestellen voor ons... weg uitzicht. Nou ja, het was leuk, kort maar krachtig.





Inmiddels zijn opa en oma Vreugdenhil aangekomen op Curaçao. Die gaan we morgen ontmoeten, ku Dios ke. Zij mogen het feest meemaken dat de Papiamentstalige gemeente een eigen dominee krijgt, komende zondag.

Schrikken!

Aangezien we vanmiddag geen kerkdienst hadden, konden we lekker lang op het strand blijven. Even een middagje rust, in de hectiek van de laatste week.
Ard had al 2 lionfishes gevangen. We zaten allebei verdiept in ons boek. Thijs en Ellen zwierven rond op het strand en in het zwembad. Arjan had ook een poging gedaan om iets aan de sling te krijgen, maar dat was nog niet gelukt...
Toen kwam Ellen er aan, helemaal in tranen. Volledig overstuur. Het duurde even voordat we begrepen wat ze zei: er is een kindje verdronken.
Ard bedacht zich niet en speerde er heen. Ik probeerde Ellen te troosten. Ze was in het zwembad aan het spelen geweest met 2 kleine kindjes en hun moeder. Opeens waren ze daar opgeschrikt door geschreeuw, paniek. En zo zagen ze dat er een klein kindje uit het water werd gehaald. Waarop Ellen naar ons toe is gegaan.
Ard heeft samen met een andere man de reanimatie gedaan, tot de ambulance kwam. Toen de monitor werd aangesloten zagen ze dat er inmiddels hartslag was. Opluchting.
Nu wachten we tot we horen hoe het uiteindelijk is afgelopen. Gelukkig hebben we wat connecties in die richting.
Vlakbij ons op het strand kwam er dus een moeder met een meisje, ook helemaal overstuur. Dat meisje had het kindje op de bodem zien liggen en had haar vader geroepen. Die heeft hem eruit gehaald. Een andere man was net begonnen met reanimeren en Ard is bijgesprongen. Samen zijn ze doorgegaan tot de ambulance kwam.
Naderhand waren er allemaal mensen van Blue Bay die even hun meeleven kwamen laten merken. Dat deed ons wel goed, want het hakt er wel in, zoiets!

Vanmorgen hadden we een mooie dienst. Er waren veel gasten. De onderwijs stagiaires hadden andere mensen meegenomen van hun resort. Het bleken co-assistenten te zijn. Niet gewend om naar de kerk te gaan, maar geschrokken van de mentaliteit van Nederlandse stagiaires in het algemeen. Tot ze kennismaakten met die groep meiden.
Al met al een leuk gesprek gehad. Meestal hebben we aanstaande meesters en juffen, vooral juffen.... Af en toe iemand in de accountancy ofzo. Maar zelden mensen uit de zorg. Dus dit was wel bijzonder.
Iedereen bleef ook lang hangen bij de koffie. Een teken dat het gezellig was.

We hebben net gehoord dat het jongetje nog in slaap wordt gehouden op de IC. Het lijkt aardig goed met het hart en de longen. Morgen gaan ze kijken naar de hersenen. We worden op de hoogte gehouden. Even een stukje van mij (Ard); Wat een heftige middag, maar bovenal nu dankbaar dat ik wat heb mogen en kunnen betekenen. De trainingen BHV en EHBO, die heftig en confronterend waren de afgelopen jaren, zijn zo nuttig geweest nu. Ik besef nog niet helemaal wat er gebeurd is, het glas met water en zand is behoorlijk geschud weer. We hopen en bidden dat dit kindje het mag redden en dat de inspanningen gezegend zijn. Bid mee voor het jongetje en zijn familie en denk ook een beetje aan ons in je gebed....  

Ard heeft zijn schoenen op tafel staan, die moeten netjes gepoetst zijn, morgen (dat doet-ie zelf, hoor). Voor het Hoog Bezoek.
Om 6 uur op de Marnix voor de aller, aller, allerlaatste inspectie.

hij komt, zij komt...

Kies voor het vervolg uit onderstaande opties:

a. Sint en piet (al dan niet zwart)
b. De koning en zijn vrouw
c. Kippenvel in de cinema
d. Wladimir (CoCo) Balentien

a. Mariette is met Thijs naar de Annabaai gegaan waar met veel bombarie weer een blik regenboogpieten en witte sint zijn gestrand. Komisch hoe hier het fenomeen Zwarte Piet helemaal niet leeft. Een aantal jaar geleden is hier dé Zwarte Piet al ingeruild voor de Regenboogpieten. Einde discussie. En vanmorgen was het dus een groot kinderfeest met vooral veel, heel veel zwarte kindertjes. Die vast heel erg genoten hebben van alles, omdat het hun cultuur is.
Thijs heeft iets minder genoten. Hij vindt het vreselijk, die herrie aan zijn oren. Ik zei al dat hij blij mocht zijn dat hij niet in de binnenlanden van Afrika is geboren, want daar is zulke herrie normaal. Tromgeroffel, en de versterker op maximaal.

b. Ard is al weken druk met de voorbereiding van een bezoek van 30 minuten aan twee VPCO scholen door zkh en hkh de koning en koningin, maandag is het zover, maar nu moet er vooral nog veel worden voorbereid. Als oplettende kijker heeft Ard al wel vast de aankomst op Hato (in het donker) vastgelegd.

in de avond...

 

en overdag

c. We hebben in de tropen lekker zitten kijken met het hele gezin en de Boertjes naar De nieuwe Wildernis, koud (letterlijk in de cinema..) en hartverwarmend weer, eventjes terug in Flevoland, maar nog steeds blij in/met de tropen!!!
Geweldig, om die film zo te beleven. Iedereen vond het mooi. Behalve Thijs, die vond het vreselijk zielig. Vooral de kapers... Wat, huh?? Kapers??
Ja, die vissen. Aha, de karpers! Tja, en het veulen, en het hertje... Thijs heeft dus maar een melatonine tabletje gekregen om in slaap te vallen. Ik vreesde een onrustige avond en nacht. Duurt even voordat deze ervaring gezakt is.

 

 

aan de popcorn terwijl het zwarte veulen wegkwijnt....

 

d. Morgen heet de Arowakenweg ineens niet meer zoals vanouds... Kaya Coco Balentien wordt het, vernoemd naar een honkbalheld die in Japan furore maakt. Hij is een echt kind van Kwartier (de wijk waar de Arowakenweg in ligt) en morgen wordt hij gehuldigd. Bijpassend cadeau is dan een nieuwe straatnaam... met veel bombarie en feest gaan morgen de Arowakken dus het eiland af... afscheid van een oude indianenstam die weliswaar niet erg vredelievend waren, maar wel een stuk historie vormen van Curaçao. Bijkomende vervelende consequenties zijn dat we 's middags dus niet meer bij onze eigen kerk kunnen komen en dat er weer veel troep gemaakt wordt op de stoep van de school waar we net alles hebben opgeruimd voor het bezoek van W en M as maandag...... grrr.... slechte timing dus!

 

 de weg is weg....

 

 

Vol verwachting klopt ons hart...

Morgen gaan we wel even kijken bij Sinterklaas. Thijs en ik! Ellen naar de Zeeverkennerij en wij lekker de stad in. Onze gekleurde Pieten op de foto zien te krijgen... Al weet ik niet hoe laat één en ander plaatsvindt. Want nergens kun je die info vinden. Als je googled op intocht Sinterklaas, dan krijg je wel allerlei hits met intocht van Koning en Koningin, maar dat bedoel ik niet. Die intocht gaan we maandag meemaken.
Dus we gaan op de gok, als we Ellen afgezet hebben. Meestal begint die happening al vroeg: een uur of 8 in de morgen. 2 jaar geleden kwam de regen met bakken uit de lucht, hebben we nog zitten schuilen onder een kraampje...

Vanmorgen had ik het niet druk. Dat wil zeggen, 2 patiënten voor 8 uur. Tot een uur of 10 niets meer. Toen die 2 die terug moesten komen voor de bloedsuiker, 2 uur na het eten. En na half 11, ik wilde al bijna opruimen, kwamen er nog 3 patiënten. Handig...
Op het Lab was het lichtelijk chaotisch: we hadden een apparaat kaduuk. Gelukkig was het te repareren, maar de boel stond wel een beetje op zijn kop.

Ellen heeft zich thuis vermaakt. Ze had gister een schilderij gekocht, die je dan op nummer in kunt kleuren. Ze is er een tijd zoet mee geweest. Schoteltje wat ze gebruikte voor de verf is rijp voor de container. Maar het schilderij is best leuk geworden. Ze was ook nog even naar de baai geweest, vertelde ze. Ze vindt het eigenlijk prima, zo'n dagje.

En nu hebben we echt weekend. De presentatie voor zondag is af. Glaasje rosé is op. Relax.

Vette vangst

Na een dag vol met van alles en nog wat, ging Ard vanmiddag naar de Blauwe Kamer. Dominee Arjen van der Scheer en zijn vrouw Thea gingen mee. Ellen besloot op het laatste moment ook om mee te gaan. Eind van de middag is het mooist om daar te zijn. Dan schijnt de zon net in de grot.
Bijkomend voordeel is dat dan ook de lionfishes te voorschijn komen. Ard had dan ook zijn sling meegenomen. Niet voor niets, want hij heeft er 4 gevangen, flinke! De grootste was 800 gram (en een beetje), één van 600, één van 300 en nog een kleintje.
Om 7 uur waren ze thuis. Toen had ik het eten klaar: rijst met kip-kerrie. Iedereen heeft gesmuld.
Daarna zijn de vissen van hun giftige uitsteeksels ontdaan. Het gaat steeds sneller... alleen heeft de schaar het niet overleefd. Wel balen, want het was een goeie schaar.

beetje dwars maar te leuk om te deleten....

nog allemaal met versiering en gifstekels...

Leuk is dat om mensen te spreken die zelf ook jaren in de tropen hebben gewoond. Zij in Irian, in een kampong. Dat is nog een tikkeltje avontuurlijker dan wij hier op onze redelijk geciviliseerde rots... Maar toch, een hoop herkenning.

Verder ben ik vanmorgen even Otrobanda in geweest. Een huis inspecteren voor een toekomstige stagiair. Handig dat je tegenwoordig met google maps zomaar een route kunt plannen. En als je dan langs een andere weg wilt gaan, dan kun je de route er zo heentrekken. Super. Jammer genoeg heb ik geen printer, dus ik heb de route dan maar even opgeschreven, althans, het stukje dat ik nog niet kende. Reed ik eerst  nog verkeerd, maar ik had het gevonden. En dat in die wirwar van straatjes en steegjes daar!
Vervolgens was ik te vroeg bij school, altijd lastig inschatten.
Gelukkig was Thijs toch vroeg uit, die juf kan altijd snel. Toen Ellen opgepikt, die was ook snel. Daarna Theo. En tóen door naar Zuikertuintje, voor het beloofde ijsje aan Thijs.

Ellen en Theo moesten zelf hun ijsje betalen... maar het was heerlijk. Dus Ellen, goed je best doen met lezen, dan kunnen we binnenkort weer een ijsje gaan eten!

mooie beestjes onderweg...

En dan is het morgen al weer vrijdag, weekend!