De auto van opa en oma Vreugdenhil staat bij ons geparkeerd. Maar hij mocht nog wel een eindje verder gereden. Dus, ik dacht: dit is mijn kans! Even kijken hoe dat ook al weer gaat in een auto met schakelsysteem.
Sleutel in het contact. Voeten op de pedalen. Maar wat was wat?? O, o, een hoop kabaal, maar er gebeurde niks.
Mijn vader zat op de porch van het appartement te kijken. Die hield zijn hart al vast... iemand die al dik anderhalf jaar in een automaat rijdt, die kan niet meer met goed fatsoen in een 'gewone' auto. Ik stelde hem gerust: alleen een rondje op het park.
En o, ja: het allerlinkse pedaal is de koppeling.
Dus, koppeling intrappen, gas langzaam op laten komen, versnelling in zijn achteruit, en gaan met die banaan.
Het ging prima. Langzaam de kavel af, het pleintje over, de weg op. Oeps, even in zijn 2 zetten...
Maar daarna was het gevoel er weer. Rondje gereden en de auto mooi achter in de tuin gezet.
Voor de rest is er weinig spannends gebeurd. Kinderen gaan naar school, niemand ziek. Ard beleeft een spectaculaire week op kantoor, maar ja, dat zijn geen dingen om hier op het internet te gooien.
En mijn ouders zijn aan hun laatste week op Curaçao begonnen. Morgen gaan we iets minder cultureels doen: lekker de stad in. Op tijd weg en dan op ons gemak leuke winkels kijken. Bij de kraampjes langs die langs de Annabaai staan. En na schooltijd met Ellen en Thijs erbij naar Zuikertuintje. Ze moeten tenslotte ook nog even het lekkerste ijs van Curaçao proeven...
1 opmerking:
ook even langs bij dat leuke winkeltje met hoeden en hoeden en sambaballen en zo?
Een reactie posten